چرا مرا آفریدند؟! صفحه 66

نیروهای پنهان از چشم مریدان است، و هیچ تفاوتی نمی کند که آن نیروها شیاطین باشند یا جنیان یا چیز دیگر.(1)

اما متأسفانه بسیاری از مردم هر امر شگفت و خارق عادتی را امری الهی می پندارند لذا به سرعت گول خورده و به دام ایشان می افتند.

خداوند متعال گرسنگی و تشنگی و امیال نفسانی را داده است تا بندگان را بیازماید که آیا بین حرام و حلال فرق می گذارند یا از هر راهی در رفع نیاز و رسیدن به شهوات و امیال خود می کوشند. همین طور درد و گرفتاری را هم می دهد تا ما با او انس بگیریم و دوا و گشایش را از او و کسانی که خود او به عنوان وسیله و شفیعان مأذون آستان خویش تعیین فرموده است بخواهیم، نه این که از هر طریقی که شد خود را معالجه کنیم و با کمک گرفتن از شیاطین و دوستان آن ها هر لحظه بر بُعد و دوری خود از آستان عطا و عنایات و لطف و کرامت او بیفزاییم، و با انجیر و کشمش و نبات و ورد و اجازه فریفتگان شهرت و محبوبیت بین مردم که از هر طریقی می خواهند در دل دیگران جایی داشته باشند چاره خود را بجوییم، و از پاداش های بی انتهای دعا و تضرع و مسئلت و انس با خداوند و اولیای حقیقی معصوم او محروم بمانیم.

بندگی شیاطین و انجام امور شگفت

بالاترین کمال مخلوق، دلبستگی به خوبی ها و پیوند با کمالات و آراسته شدن به فضائل، و منزه بودن از زشتی ها و آلودگی هاست که این مرحله همان مقام عبودیت و بندگی خداوند است، و بالاترین تجلی آن در اظهار خضوع و خشوع و تضرع و ابتهال و نیاز و محبت به درگاه خداوند متعال، و سپاس گذاری از الطاف و عنایات اوست که می فرماید:

«قل ما یعبؤ بکم ربی لو لا دعاؤکم».(2)

اگر دعای شما نبود پروردگار من هیچ اعتنایی به شما نداشت.

و هدف از آفرینش نیاز و فقر و گرفتاری و بلا و دعا و تضرع، حصول پیوند بندگان با خالق متعال است. به دست آمدن این حالت مطلوب بالذات می باشد و حاجت ها وسیله ای برای حصول این نتیجه _ یعنی حصول حالت تضرع و ابتهال و انس و مناجات با خداوند و درخواست از او _ می باشند. این حالت، تجلی گاه اعظم بندگی و عبودیت و اوج مقام انسانیت و آزادگی و حریت واقعی می باشد که در حقیقت،