الدرر النبویه فی نقد آراء فلسفیه صفحه 1

پیشگفتار

رساله یِ اعتقادی «اَلدُّرَر النَّبَویَّه» اثر عالم گرانمایه، استاد بزرگوار، حضرت آیت الله حاج سَیِّد جعفر سیّدان دامت افاضاته می باشد، که در مدینه یِ منوَّره به درخواست بعضی از فضلا به رشته یِ تحریر درآمد.

در راستای استفاده یِ گسترده تر از این رساله و با عنایت و لُطف استاد، تصمیم گرفته شد این اثر به فارسی ترجمه و با توجُّه به دیگر درس هایی که استاد ارائه داده اند، شرحی بر آن نوشته شود و این بنده نیز نکاتی را که در نقد فلسفه ملاصدرا به نظرم می آید، در آن بیاورم.

البته نقد فلسفه (به معنای عام) از گذشته هایِ دور جریان داشته است و به معنای خاص آن یعنی نقد حکمت متعالیه از زمان ملاصدرا تاکنون ادامه دارد. این امر بسی روشنست؛ زیرا ملاصدرا از انحراف مصون نیست و خود ادّعا نکرده که از هر اشتباه و خطایی معصومست، عرفان ابن عربی و اندیشه هایِ دیگران نیز چنین می باشد و در این میان، آنچه اصالت دارد «وحی» است.

عقل درونی که همان عقلِ تهی از شوائب و أوهام و پیش ساخته هایِ ذهنی است و عقل بیرونی که راهنمایی ها و ارشاداتِ رسیده و ثابت شده از پیامبر «س» و پیشوایان معصوم «س» می باشد، حجتند و خطا در آنها راه ندارد.

باری، نقد افکار را نباید با نقدِ أشخاص به هم آمیخت و نقد اندیشه یِ بزرگان به معنای بی حرمتی به شخص آنها نیست، بلکه اصلاح ساختار عقیده و نظر اشخاص، نوعی هدایت گری و روشن گری و کمال طلبی است.