الدرر النبویه فی نقد آراء فلسفیه صفحه 100

6. نمونه یِ عینی:

در سوره یِ «یس» آیه ای آمده است که بر اثبات معاد جسمانی با همین بدن خاکی، دلالتی صریح و روشن دارد:

«أَوَ لَمْ یَرَ الإِنسَانُ أَنَّا خَلَقْنَاهُ مِن نُطْفَهٍ فَإِذَا هُوَ خَصِیمٌ مُبِینٌ * وَ ضَرَبَ لَنَا مَثَلاً وَ نَسِیَ خَلْقَهُ قَالَ مَن یُحْیِی الْعِظَامَ وَ هِیَ رَمِیمٌ * قُلْ یُحْیِیهَا الَّذِی أَنشَأَهَا أَوَّلَ مَرَّهٍ وَ هُوَ بِکُلِّ خَلْقٍ عَلِیمٌ»؛(1)

آیا انسان ننگریست که ما او را از نطفه ای آفریدیم، پس ناگهان به ستیزه جویی آشکار برخاست و با از یاد بُردن ِ آفرینش خود برای ما مَثَلی آورد و گفت: چه کسی این استخوان هایِ پوسیده را زنده می سازد؟! بگو: همان کسی که نخستین بار آن را آفرید و او بر هر آفرینشی دانا و آگاهست.

در شأن نزول این آیه آمده است که شخصی به نام اُبَی بن خَلف (یا اُمَیّه یِ بن خَلَف یا عاص بن وائل) استخوانی را یافت و گفت: «با این دلیل محکم به ستیز محمَّد «س» می روم و سخن او را در احیای مردگان باطل می سازم» آنگاه نزد پیامبر «س» آمد و آن استخوان را در دستش فشرد و نرم کرد و بر زمین ریخت و گفت: چه کسی می تواند این استخوان هایِ پوسیده را زنده سازد؟! این آیه و آیاتِ بعد از آن، درباره یِ او نازل شد. (2)

در این آیه و شأن نزول آن چند نکته حائز اهمیَّتست که بیانگر اثباتِ معاد جسمانی است:

1. این شخص، استخوان پوسیده را از بدن مادّی دنیایی، پیدا کرد و به عنوان باطل سازی معاد، پیش پیامبر بُرد.

2. سخن وی، انکار زنده شدن استخوانی بود که پودر می شد.