چه کسانی نمی فهمند؟!: گویا و رسا در نقد عرفان التقاطی و تفکرات یونانی صفحه 216

گرفتارشان ساخت او را با آن نام ها بخوانند. بنابراین خویش را شنوا، بینا، توانا، به پا دارنده، آشکار، پنهان، لطیف، آگاه، قوی، عزیز، حکیم، دانا و امثال این نام ها نامید … خداوند از آن روی عالم نامیده شده است که هیچ چیزی برایش مجهول نیست. نام علیم در آفریننده و آفریده شده به کار رفته است ولی همان گونه که مشاهده کردی معنای آن دو فرق می کند. پروردگار ما شنونده نامیده شده است اما نه به وجود جزئی در او که با آن صدا را بشنود یا چیزی را ببیند. آنگونه که در ما آن جزئی که به وسیله آن می شنویم، بر دیدن توسط آن توانا نیستیم و حال آنکه خداوند خبر داده که صداها بر او پوشیده نیست اما نه آنگونه که ما خود را شنوا می نامیم. در لفظ «سمیع» (شنوا) ما بندگان و خدا از لحاظ لفظ مشترک هستیم اما معنای آن فرق می کند.(1)

10. توحید ذاتی، صفاتی و فعلی از دیدگاه عرفان و تصوف و خاندان عصمت و طهارت عَلَیهِمُ السَّلام

اشاره