شبهای پیشاور در دفاع از حریم تشیع صفحه 469

یعنی هرگاه کافّۀ امت پیغمبر اتفاق بر امری نمودند آن امر خطاء نمی باشد.

ما هم این مطلب را قبول داریم که اجتماع تمام امت بدون استثناء فردی منتج نتیجه خواهد بود.

زیرا که خداوند از خواصّ این امت قرار داده که پیوسته در میان آنها طایفه ای باشند که حق با ایشان و ایشان با حق می باشند یعنی حجّه و نمایندۀ خدا حتما در میان آنها می باشد-و قطعا در موقع اجتماع جمیع امت آن طایفه اهل حق و حجّه خدا در میان آنها خواهند بود و مانع خواهند شد که امت راه خطاء و ضلالت بپیمایند.

اگر قدری دقیق شوید و خوب فکر نمائید خواهید دید که این حدیث(بر فرض صحت)ابدا دلالت ندارد بر ثبوت آنکه رسول اکرم صلّی اللّه علیه و آله و سلّم حق تعیین خلافت را(از خود ساقط)و بامت واگذار نموده باشد.

و اگر قول و عقیدۀ جنابعالی صحیح باشد که آن حضرت صاحب دین کامل و اکمل با بیان لا تجتمع امتی علی الخطاء و یا علی الضلاله حق تعیین خلافت را از خود ساقط و بامت واگذار نموده باشد(و حال آنکه همچو دلالتی ابدا ندارد)قطعا این حق عموم امت است-یعنی مسلمین عموما چون در امر خلافت ذی نفع اند لذا در رأی خلافت باید همگی دخالت داشته باشند یعنی بعد از وفات رسول اکرم صلّی اللّه علیه و آله و سلّم بایستی جمیع امت جمع گردند و شور نمایند یک فرد کاملی را برأی اجماع عموم امت بخلافت برقرار نمایند.

اینک از شما سؤال می نمایم که آیا در آن چند روزه وفات رسول اللّه صلّی اللّه علیه و آله و سلّم در سر پوشیدۀ کوچکی بنام سقیفه که ندای خلافت ابی بکر بر خواست چنین اجماعی که تمام مسلمین متّفقا رأی داده باشند واقع شده یا خیر.

حافظ- بیان غریبی فرمودید در مدت دو سال و اندی که ابی بکر رضی اللّه عنه بمسند خلافت بر قرار گردید عموم مسلمین در تحت تبعیت و انقیاد فرمانبرداری از ایشان نمودند این خود معنی اجماع است که دلیل بر حقّانیّت است.