شبهای پیشاور در دفاع از حریم تشیع صفحه 747

زمان امویها-مخصوصا در دورۀ خلافت سر سلسلۀ اهل نفاق معاویه بن ابی سفیان علیه اللعنه و النیران و خوش آیند آن حملۀ کفر و نفاق جعل نموده اند-بعدها بنی امیّه و اتباع آن ها هم عداوه لعلی بن أبی طالب علیه السّلام آن احادیث مجعوله را تقویت نموده و شهرت دادند-و نگذاردند ایمان جناب ابو طالب هم مانند ایمان جناب حمزه و عباس معروف گردد-و بکلّی از نظر جامعه محو کردند.

مجعول بودن حدیث ضحضاح

و عجب تر از همه آنکه جاعل و ناقل حدیث ضحضاح هم یک نفر فاسق فاجر اعداء عدو مولانا امیر المؤمنین علیه السّلام مغیره بن شعبه بوده که ابن ابی الحدید در ص 159 جلد سیم شرح نهج البلاغه تا ص 163 و مسعودی در مروج الذّهب و دیگران می نویسند مغیره در بصره زنا کرد روزی که شهود برای شهادت نزد خلیفه عمر آمدند سه نفر شهادت دادند چهارمی که آمد شهادت بدهد او را کلمۀ تلقین و تعلیم نمودند که از دادن شهادت ابا نمود آن سه نفر را حد زدند و مغیره را خلاص نمودند؟!.

یک چنین فاسق فاجر زانی شارب الخمر که حد خدا بر او تعطیل شد از دوستان صمیمی معاویه بن ابی سفیان این حدیث را روی بغض و کینۀ امیر المؤمنین علیه السّلام و خوش آیند معاویه علیه الهاویه جعل نمود حسب الامر معاویه و اتباع او أمویها و غیر آنها این حدیث مجعول را تقویت نموده شهادت دادند که انّ ابا طالب فی ضحضاح من نار (1).

و افرادی هم که در سلسلۀ روات آن قرار گرفته اند مانند عبد الملک بن عمیر و عبد العزیز راوردی و سفیان ثوری و غیره در نزد اکابر علماء جرح و تعدیل خودتان مانند ذهبی در جلد دوم میزان الاعتدال مردود و ضعیف و غیر قابل قبول و بعضی از آنها مانند سفیان ثوری جزء مدلّسین و کذّابین بشمار رفته اند چگونه می توان به حدیثی که چنین اشخاص معلوم الحال در ضعف و شهرت بکذب و دروغ نقل نموده اند اعتماد نمود؟.