میراث حوزه اصفهان جلد 1 صفحه 1

«سرآغاز»

بسم اللّه الرّحمن الرّحیم

بی تردید،احیاء و عرضۀ پسندیدۀ میراث کهن و ارزشمند سلف صالح و به تعبیر دیگر،ستردن غبار غربت از چهرۀ غمبار درهای گرانسنگی-که عنوان مخطوطات و نفایس به خود گرفته-و هریک در گوشه ای از گنجینه های شخصی و عمومی،کنارۀ انزوا و عزلت گزیده،کاری است سترگ و در حقیقت،نوعی پاسداشت فرهنگ دینی و ملّی است.ثمرۀ شیرین این فرایند دشوار و خطیر،بازسازی و بازآفرینی آثار ارزندۀ عالمان و اندیشمندان و در نتیجه آشناسازی نسل امروز با افکار و آراء ارجمند پیشینیان است.بدین سبب،بی اعتنایی به میراث کهن سلف صالح نوعی خامی و ناپختگی است، چرا که اساسا فرهنگ ما ترکیبی از میراث و رسالت است،میراثی بزرگ و رسالتی سترگ،رسالت بدون میراث،اصالت لازم را ندارد و میراث جدا افتاده از رسالت هم از جاذبۀ کافی برخوردار نیست.

آنچه در این مجال کوتاه گفتنی است،آنکه در فرایند احیاء و عرضۀ میراث مکتوب، چهار مرحلۀ اساسی باید طی شود.نخست:حفظ و نگهداری،دوّم:تصحیح و احیاء، سوّم:پالایش انتقادی،چهارم:بهسازی و ساده سازی(حفظ التراث،تصحیح التراث، نقد التراث،تیسیر التراث).