میراث حوزه اصفهان جلد 1 صفحه 149

شده،به قدر سر مویی از احکام و حدود تجاوز ننموده اند،و سایر گروه و طوایف از اهل ضلالت اند،که خود را منسوب به ایشان داده،ایشان را چون خویشان بدنام کردند.

)گروهی نیک نامی بردن از عشق )گروهی عشق را بدنام کردند

اوّل:جلیسیّه،

مذهب این طایفه آن است که گویند:چون بنده به درجۀ معرفت اشیاء رسید،دوستی خدای-عزّ و جلّ-در او پیوست،و از دوستی دیگران خود را برید، قلم تکلیف از وی برخاست،خطاب امر و نهی از او برداشته شد.

این گروه عورت نپوشند،و این زندقه است.و این طایفه محض گفتارند و ایشان را فعلی نیستند.پس باید که طالبان و سالکان از ایشان بپرهیزند تا به ورطۀ کفر و ضلالت نیفتند.

علاّمۀ حلّی رحمه اللّه در نهج الحق و کشف الصدق آورده که:

من وقتی در کربلای معلّی بودم،جمعی از صوفیّه را دیدم که نماز مغرب گزاردند مگر شخصی از ایشان که نماز نکرد،چون ساعتی گذشت نماز عشا کردند و آن مرد همچنان نشسته بود و نماز نمی کرد،من پرسیدم که این مرد چه عذر دارد که نماز نمی کند؟ گفتند:او را چه حاجت به نماز است و قد وصل،أ یجوز أن یجعل بینه و بین اللّه حجابا؟ فقلت:لا.

قالوا:الصلاه حاجبه بین العبد و الربّ. (1)

و شیخ بهاء الدین در کتاب اربعین در مقام تعداد صفات عارفین و سمات اولیای کاملین گفته:

و ثالثها:إتعاب النفس فی العبادات بصیام النهار و قیام اللیل،و هذه الصفه ربّما توهّم بعض الناس استغناء العارف عنها،و عدم الحاجه إلیها بعد الوصول.و هذا وهم باطل؛ إذ لو استغنی عنها أحد لاستغنی عنها سیّد المرسلین و أشرف الواصلین،و قد کان یقوم