میراث حوزه اصفهان جلد 10 صفحه 297

جاءت الشهوه و دفع(1) بخروجه، فعلیه الغسل و ان کان إنما هو شیء لم یجد له فتره و لا شهوه، فلا بأس».(2)

و مرسله ابن رباط که بعد از این ذکر شود نیز دلالت دارد بر فتور جسد و غسل واجب نیست، مگر با یقین به سبب؛ و ظن به آن کافی نیست. دلالت دارد بر این، حسنه حسین بن ابی العلا قال: «سألت أباعبداللّه علیه السلام عن الرجل یری فی المنام حتی یجد الشهوه و هو یری أ نّه قد احتلم و إذا استیقظ، لم یر فی ثوبه الماء و لا فی جسده، قال: لیس علیه الغسل.

و قال: کان علی علیه السلام یقول: إنّما الغسل من الماء الاکبر فإذا رأی فی منامه و لم یر الماء الأکبر، فلیس علیه غسل».(3)

[مذی چیست؟]

و مذی چیزیست که بیرون آید عقیب ملاعبه و تقبیل چنانچه در کلام اهل لغت(4) تصریح به این معنی واقع شده؛ و در فقیه(5) گفته است که: مذی آن چیزیست که بیرون می آید پیش از منی.

1- 1) در مصدر + «و فَتَرَ».
2- 2) قرب الإسناد، ص 181، ح 670؛ الاستبصار، ج 1، ص 104، باب أن خروج المنی یوجب الغسل علی کل حال، حدیث 2؛ تهذیب الأحکام، ج 1، ص 120، باب حکم الجنابه و صفه الطهاره منها، حدیث 8 .
3- 3) الکافی، ج 3، ص 48، باب احتلام الرجل و المرأه، حدیث 1؛ الإستبصار، ج 1، ص 109، باب أنّ التقاء الختانین یوجب الغسل، حدیث 6.
4- 4) الصحاح، ج 1، ص 249؛ القاموس المحیط، ج 4، ص 389.
5- 5) من لا یحضره الفقیه، ج 1، ص 66 و عبارت این چنین است: «و المذی ما یخرج قبل المنی».