میراث حوزه اصفهان جلد 10 صفحه 302

لغویین و گویا اطلاق کرده اند(1) بر آن چیزی که بیرون آید از ادواء، یعنی امراض از قبیل اطلاق سبب بر مسبّب و از بعضی اخبار ظاهر می شود که خروج آن از حبایل است و حبایل یا عروق ظهر است یا عروق ذکر.

و بر هر تقدیر ظاهر آنست که تا مزاج از حد اعتدال طبیعی بیرون نرود و فتوری به عروق مذکوره عارض نشود وذی خارج نشود و در این هنگام موافقت حاصل است میان آنکه بیرون می آید از ادواء و بیرون می آید از حبایل و دلالت دارد بر آنکه موجب طهارت نیست صحیحه زید شحام و زراره و محمد بن مسلم از ابی عبداللّه علیه السلام أنه قال: «إن سألت من ذکرک من شیء من مذی أو وذی، فلا تغسله و لا تقطع له الصلوه و لا تنقض له الوضوء إنّما هو ذلک بمنزله النخامه(2) کل شیء خرج منک بعد الوضوء، فإنّه من الحبائل».(3)

و ظاهر آنست که مراد از وضوء در این موضع معنی لغوی آنست یعنی استنجاء از بول.

[ودی چیست؟]

و ودی چیزیست که بیرون آید عقیب بول، چنانکه تصریح شده است به آن در فقیه(4) و صاحب حبل المتین(5) گوید: آب ثخین است که بیرون آید عقیب بول و خلافی نیست میان علماء ما در عدم نقض آن.

1- 1) بحارالأنوار، ج 77، ص 218؛ عبارت این است: «أما الوذی بالمعجمه فلم یذکر فیما عندنا من کتب اللغه معنی مناسب له، و قد مر تفسیره فی الخبر، و الأدواء: جمع الداء و لعل المعنی ما یخرج بسبب الأمراض».
2- 2) ظاهراً در متن النجاسه می باشد ولی در روایت النخامه می باشد.
3- 3) الاستبصار، ج 1، ص 94، باب حکم المذی و الوذی، حدیث 15؛ تهذیب الأحکام، ج 1، ص 21، باب الأحداث الموجبه للطهاره، حدیث 52.
4- 4) من لایحضره الفقیه، ج 1، ص 66 ؛ عبارت این است: «و الودی، ما یخرج علی أثر البول».
5- 5) حبل المتین، ص 31 ؛ عبارت این است: «و الودی بالدال المهمله الساکنه: ماء ثخین یخرج عقیب البول و لا خلاف بین علمائنا رضوان اللّه علیهم فی عدم نقض المذی المجرد عن الشهوه کما لاخلاف بینهم فی عدم نقض الودی مطلقاً».