اندیشه های کلامی شیخ طوسی جلد 3 صفحه 146

توسط شفیعان بخشیده می شود و عقاب از آنها برداشته می گردد، لذا آنها حسرت می خورند و می گویند: «فما لنا من شافعین، و لا صدیق حمیم.»(1)

در تفسیر نمونه(2) و المیزان (3) نیز قریب به همین مطالب، با اندک اختلافی ذکر شده است که نیازی به آوردن آنها نیست.

ب) روایات

1. رسول مکرم اسلام (صلی الله علیه و آله وسلم) او فرمود: «کسی که به شفاعت ما ایمان نیاورد، از شفاعت و وساطت من بی نصیب است.»(4)

٢. امام صادق علیه السلام می فرماید: «کسی که معراج و سؤال در قبر و شفاعت را انکار کند، از ولایت دور خواهد ماند.»(5)

٣. حضرت صادق علیه السلام می فرماید: «به خدا سوگند که من از دوستان خود شفاعت می کنم.» (6)

تمامی این آیات و روایات، دلالت بر اصل وجود شفاعت دارد و هیچ شبهه ای نیست که شفاعت، ثابت است، و لکن بحث در خصوصیت شفاعت شفاعت کننده و شفاعت شونده است!

آیاتی که ظاهرا دلالت بر نفی شفاعت دارد

1. «و لا یقبل منها شفاعه و لایؤخذ منها عدل»(7) ؛ نه شفاعت پذیرفته می شود و نه غرامت و بدل قبول می گردد.

2. «فما تنفعهم شفاعه الشافعین»(8) ؛ از این رو شفاعت شفاعت کنندگان به حال آنها سودی نمی بخشد.

3. «یا أیها الذین آمنوا أنفقوا مما رزقناکم من قبل أن یأتی یوم لا بیع فیه و لا خله ولا

1- 1. شیخ طوسی، التبیان، ج8، ص37.
2- 2. ر.ک: مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ج15، ص 271.
3- ٣. ر.ک: طباطبایی، المیزان، ترجمه سید محمدباقر موسوی، ج 15، ص407
4- 4. شیخ صدوق، امالی، ص 178.
5- 5. همان.
6- 6. همان.
7- 7. بقره / 48.
8- 8. مدثر/ 48.