اندیشه های کلامی شیخ طوسی جلد 3 صفحه 254

شود. همان طور که شیخ طوسی گفته است: «و إنما یفعل بهم ذلک لعلمه بما لهم فیه من الصلاح لکی یتضرعوا».(1)

سخنان معصومان درباره لطف

حضرت زهرا سلام الله علیها فرمود:

موجودات را بدون آن که قبل از آنها پدیده ای باشد، آفرید تا حکمت خود را ثابت نماید، خلق را بر طاعت خویش فراخواند و آنان را به عبودیت برگزید، آنگاه بر طاعت خود پاداش و بر معصیت خویش، عقاب مقرر نمود تا انسان را از نقمت خود برحذر دارد و به جانب بهشت سوق دهد.(2)

امام صادق (علیه السلام) نیز فرمودند:

ای فضل! خداوند تبارک و تعالی نسبت به بندگان خویش، جز آنچه برای آنان اصلح است، انجام نمی دهد و به آنان کمترین ظلمی روا نمی کند، ولی انسان به خویش ستم می نماید.(3)

در جای دیگر نیز فرمود: «إن الله عز و جل من أنبیاءه من خزائن لطفه و کرمه و رحمته...» (4)

حضرت امام حسین لا فرمود: «لو لم یکن حکیمه لجاز أن یخلق الخلق عبثا» (5) و علامه شعرانی گوید: «از اصول مقرر در مذهب ما وجوب لطف بر خداست که همان چیزی است که باعث تقرب به خدا و دوری از معصیت می شود.»(6)

در روایتی از علی علیه السلام نیز به مواردی از لطف اشاره شده و نقش ترغیب، ترهیب در گرایش مردم به انجام وظایف دینی و ترک گناهان، بازگو گردیده است.

همانا خداوند آنگاه که بندگان را آفرید، اراده کرد که آنان دارای آدابی والا و اخلاقی بلندمرتبه باشند. سپس دانست که چنین نخواهد شد، مگر آنچه را به سود و زیان مردم است، به ایشان بشناساند، و آن جز از طریق امر و نهی نمی شود و امر و نهی

1- ١. همان، ج 4، ص 474.
2- 2. احمد بن علی طبرسی، الاحتجاج علی اهل اللجاج، ص98.
3- ٣. شیخ صدوق، التوحید، باب 62، روایت 9، ص403.
4- 4. مجلسی، بحارالانوار، ج 11، ص37.
5- 5. همان، ج 11، ص 29-30.
6- 6. شعرانی، اثبات نبوت، ص 95.