فرهنگ عقاید و مذاهب اسلامی: خوارج - جلد 5 صفحه 104

و السلام.» (1)

انتظار می رفت که خوارج ندای علی(علیه السّلام)را اجابت نمایند و او را در برابر معاویه همراهی نمایند زیرا آنها بودند که به علی می گفتند:«از گناهت توبه کن و از حکمت دست بردار و با ما بیا تا پای جان با دشمنانمان بجنگیم» (2)اما متأسفانه آنها دعوت علی را نپذیرفتند و در جوابش نوشتند:«اما بعد:خشم تو به خاطر خدا نیست بلکه به خاطر خودت است.پس اگر به کفر خود اعتراف کردی و سپس توبه نمودی،ما همراه تو خواهیم بود وگرنه،تو را به حال خود رها می کنیم.خداوند خیانتکاران را دوست نمی دارد.»وقتی امام نامۀ آنها را خواند از آنان ناامید شد.صلاح در آن دید که آنان را به حال خود واگذارد و با افرادش به طرف شام حرکت کند تا با شامیان روبرو شود و بجنگد.آنگاه به نخیله فرود آمد و بپا خاست حمد و ثنای الهی را به جا آورد و سپس فرمود:اما بعد:هرکس که جهاد در راه خدا را ترک نماید و در کار خدا سستی کند،بر پرتگاه هلاکت قرار گرفته است مگر آنکه خداوند او را به نعمت خویش نجات بخشد.

پس تقوای الهی پیشه کنید و با کسانی که به دشمنی خدا کمر بسته اند و می خواهند نور او را خاموش نمایند،بجنگید و با خطاکاران گمراه ستمگر بدکردار که خوانندگان قرآن و فقیهان در دین و آگاهان به تأویل نبوده و در تاریخ گذشتۀ اسلام نیز اهل این کار نبوده اند،بجنگید.به خدا سوگند اگر بر شما حاکمیت یابند همانند کسری و هرقل با شما رفتار خواهند کرد.زود باشید و برای رفتن به سمت دشمنان مغربی خویش آماده شوید.

برای برادرانتان در بصره هم پیام داده ام تا به شما بپیوندند؛وقتی آنها رسیدند و جمع شدند حرکت می کنیم اگر خدا بخواهد و توان و قدرتی جز از آن خدا نیست. (3)

جمع کثیری از مردم بصره و حوالی کوفه دعوت امام را لبیک گفتند.شصت و هشت هزار و دویست نفر تحت پرچم او گرد آمدند و برای حرکت به سوی شام آماده

1- 1) -طبری:تاریخ 57/4.
2- 2) -همان:53.
3- 3) -طبری:تاریخ 58/4.