فرهنگ عقاید و مذاهب اسلامی: خوارج - جلد 5 صفحه 245

عقیده،گناهکار بدون توبه را مخلّد در آتش می داند.به همین خاطر از روی ناچاری شفاعت را به معنی غیر معروف تفسیر کرده اند.

البته لازم است که نظر خواننده را به نکتۀ مهمی جلب نماییم:

بعضی از گناهان کبیره رشتۀ ایمان به خداوند سبحان را قطع می کند.همانطور که ارتباط روحی با شفاعت کننده را می برد.چنین فردی به شفاعت نایل نمی گردد و خداوند شفاعت شفیع را در حق او نمی پذیرد.ما حقیقت شفاعت و شرایط آن را در مجموعۀ تفسیری مان بیان کرده ایم و اشکالاتی که پیرامون آن از ناحیۀ معتزله و بعضی از روشنفکرنماها وارد شده است،جواب داده ایم.

5-مرتکب گناه کبیره کافر نعمت است؛نه کافر دین:

خوارج همگی حتی اباضیه متفقند بر این که ارتکاب گناه کبیره موجب کفر می شود و افراطیان آنها چنین فردی را بی دین و کافر و مشرک می دانند اما اباضیه که موضع نرمتری دارند او را کافر نعمت الهی می دانند.از این رو مسلمان فاسق در نزد اباضیه کافر است به معنای کافر نعمت.برای آشنایی با مقصود اصلی آنها،عبارت یکی از نویسندگانشان را با آنکه عبارت طولانی و مفصل است،ذکر می کنیم:

علی یحیی معمر می گوید:بسیاری از افرادی که اباضیه را نمی شناسند خیال می کنند که اباضیه با خوارج در مشرک دانستن گناهکاران،هم عقیده اند و نمی دانند که اباضیه،وقتی به گناهکاران موحّد متهتک محرمات الهی،کافر می گویند آنها را کافر نعمت می دانند و این معنی را از آیاتی که کفر در امثال این موارد بر کفران نعمت به کار رفته،اخذ کرده اند و به احادیث پیامبر(صلّی اللّه علیه و آله و سلّم)استناد جسته اند:

«وَ لِلّهِ عَلَی النّاسِ حِجُّ الْبَیْتِ مَنِ اسْتَطاعَ إِلَیْهِ سَبِیلاً وَ مَنْ کَفَرَ فَإِنَّ اللّهَ غَنِیٌّ عَنِ الْعالَمِینَ ». (1)