فرهنگ عقاید و مذاهب اسلامی: خوارج - جلد 5 صفحه 31

داد او مردم را از یاری علی بر حذر داشت.تعجب اینجاست که او در همین واقعه به روایتی که از پیامبر شنیده تمسک جسته است که او فرموده است:در آیندۀ نزدیک فتنه ای بپا می شود که در آن نشسته بهتر از ایستاده و ایستاده بهتر از رونده و رونده بهتر از سواره است. (1)

ما فرض می کنیم که او این را از پیامبر شنیده است،آیا برای او شایسته بود که بیعت مهاجرین و انصار را فتنه بخواند.اگر این درست باشد-که هرگز درست نیست مگر آنگاه که رؤیاها درست باشند-چرا بیعت با خلفای گذشته فتنه نبود و نشسته بهتر از ایستاده نبود با آنکه ابو موسی خود در آن زمان جزء ایستادگان و فرماندار خلیفۀ دوم و سوم بود.او پس از روآوردن مردم بر او برای بیعت،بیعت امام را گردن نهاده بود.

وقتی کسی با شخصی به عنوان رهبر و امام بیعت می کند،بر او واجب است که از امام خود و حکومت او دفاع نماید.

3-امام(علیه السّلام)در این گفتارش:«این اولین مصیبت ما از تو نیست ما را از تو مصیبتهاست»اشاره به جنایتی داشت که در آینده ابو موسی در قضیۀ تحکیم مرتکب می شد چون او در آن جریان،علی(علیه السّلام)را از امامت و خلافت خلع می کرد چنانکه شرح آن خواهد آمد.

4-کشمکش شیخین،طلحه و زبیر بر سر امر جزئی نظیر امامت جماعت،از نیات شوم و انحصارطلبی هرکدام خبر می دهد.ببینید مردانی را که می خواهند کارهای مردم را رو به راه نمایند و پیشوایان مسلمانان باشند.

در آستانۀ جنگ جمل:

علی در موضعی به نام«زاویه»فرود آمد.چهار رکعت نماز گزارد.صورتش را روی خاک گذاشت.از اشکهایش خاک تر شد.آنگاه دستانش را بالا برد و چنین دعا کرد:ای پروردگار آسمانها و آنچه بر آن قرار گرفته!و ای پروردگار عرش بزرگ!این بصره