فرهنگ عقاید و مذاهب اسلامی: خوارج - جلد 5 صفحه 33

سنگ پرانی شدیدتر شد.او اسب را حرکت داد و از آنجا دور شد و نزد علی(علیه السّلام)آمد و گفت:منتظر چه هستی ای امیر مؤمنان!آنها جز جنگ چیزی نمی جویند.

خطبۀ امام در روز جمل:

آنگاه علی برای مردم خطبه ای ایراد کرد و با صدای بلند فرمود:ای مردم!وقتی که دشمن را شکست دادید مجروحان را نکشید و اسیران را به قتل نرسانید و فراریان را تعقیب ننمایید و پشت کردگان را باز نخوانید.عورت کسی را عریان نسازید.کشتگان را مثله نکنید.ستر کسی را هتک ننمایید.اموال آنها را برندارید مگر اموالی را که در لشکر پیدا می کنید مانند سلاح و چهارپایان یا عبد و کنیز.سایر اموال براساس کتاب خدا از آن ورثۀ آنهاست.

آنگاه طلحه و زبیر را مخاطب قرار داد و با آنان سخن گفت و حجت را بر آنها تمام کرد.به اولی گفت:آیا سخن پیامبر خدا را به یاد می آوری آنگاه که به او گفتی:من علی را دوست دارم و او در جوابت فرمود:به خدا سوگند در آیندۀ نزدیک با او از روی ستم خواهی جنگید.به دومی گفت:آیا سخن پیامبر خدا را نشنیدی که فرمود:«خدایا! کسی که علی را دوست می دارد،دوست بدار و کسی که علی را دشمن می دارد،دشمن بدار»و تو اولین کسی بودی که با من بیعت کردی و بعد آن را شکستی در حالی که خداوند عزّ و جلّ فرمود: «فَمَنْ نَکَثَ فَإِنَّما یَنْکُثُ عَلی نَفْسِهِ ».

امام به جای خود بازگشت و فرزندش محمد بن حنفیه را که پرچمدارش بود، فراخواند و فرمود:«بر این قوم حمله کن!»او حمله کرد اما پیروزی و موفقیتی از او دیده نشد.امام پرچم را از او گرفت و خود برداشت و بر آنها حمله کرد و سپاهیان نیز همراه با او حمله کردند.دشمن در برابر این حمله مانند خاکستری که در روز طوفانی باد بر آن بوزد،پراکنده شدند.در آن وقت بنی ضبّه دور شتر عایشه می چرخیدند و رجز می خواندند:

نحن بنو ضبّه اصحاب الجمل ردّوا علینا شیخنا ثمّ بجل

ننعی ابن عفان باطراف الأسل و الموت عندنا أحلی من العسل