فرهنگ عقاید و مذاهب اسلامی: خوارج - جلد 5 صفحه 394

امام خطاب به خوارج فرمود:«اگر به گمان خویش جز این نمی پذیرید که من خطا کردم و گمراه شدم پس چرا شما همۀ امت محمد-ص-را به خاطر من گمراه می دانید و آنها را به خطای من می گیرید و به گناه من تکفیرشان می کنید؟شمشیرها را بر گردنها نهاده جا و بی جا فرود می آورید و گناهکار را با بی گناه به هم می آمیزید.شما می دانید که رسول خدا(صلّی اللّه علیه و آله و سلّم)زانی محصن (1)را رجم کرد و سپس بر او نماز گزارد.آنگاه مالش را به ورثه اش رد نمود.قاتل را قصاص کرد و میراثش را به اهلش واگذار نمود.

دست دزد را برید.زانی غیر محصن را تازیانه زد.آنگاه سهمشان را از فیء داد و آن دو- دزد و زانی-با زنان مسلمان ازدواج کردند.رسول خدا به گناهانشان مؤاخذه کرد و حق خدا را درباره شان اجرا نمود و سهمشان را از اسلام قطع نکرد و نامشان را از زمرۀ آنان خارج نساخت.» (2)

حاصل سخن امام:

اگر صاحب گناه کبیره کافر باشد نبایستی رسول خدا بر او نماز می گزارد و نباید ارث مسلمان را به او می داد و نباید اجازۀ ازدواج با زن مسلمان را به او می داد و نباید از فیء سهمی به او اختصاص می داد و باید او را از زمرۀ اسلام خارج می ساخت. (3)

در اینجا بحث از این که آیا مرتکب کبیره مؤمن است یا کافر؟به پایان می رسد و وقت آن می رسد که از جهت سوم بحث شود و آن عبارت است از:آیا مرتکب کبیره در آتش مخلّد است-اگر توبه نکند-یا پس از دخول در آتش دوباره از آن بیرون آورده می شود و خلود مخصوص کافران است؟

جهت سوم:مرتکب کبیره و خلودش در آتش:

اکثر مسلمانان بر این باورند که خلود مخصوص کافر است نه مسلمان هرچند مسلمان

1- 1) -محصن:مرد زن دار.
2- 2) -رضی:نهج البلاغه،خطبۀ 127.
3- 3) -ابن ابی الحدید:شرح نهج البلاغه 113/8-114.