فرهنگ عقاید و مذاهب اسلامی: خوارج - جلد 5 صفحه 443

مردم بود لیکن عقیدۀ صفریه را داشت.جایی نمانده که او آنجا قدم نگذاشته باشد:

خراسان،شام،یمن،مصر و آفریقا.او نزد حاکمان می رفت و جوایز آنها را می گرفت.در جند نزد طاوس رفت و او یک ناقه به او داد.

مصعب زبیری می گوید:عکرمه عقیدۀ خوارجی داشت.وقتی متولی مدینه او را احضار نمود،او نزد داود بن حصین مخفی شد و در همانجا درگذشت.

سلیمان بن معبد سنجی می گوید:عکرمه و کثیر عزّه در یک روز درگذشتند.مردم بر جنازه کثیر حاضر شدند ولی جنازۀ عکرمه را رها کردند.عبد العزیز دراوردی می گوید:

عکرمه و کثیر عزه در یک روز مردند.از مردم جز سیاهان شهر کسی بر جنازۀ شان حاضر نشد.

از اسماعیل بن ابی اویس و او از مالک و او از پدرش نقل می کند:پس از نماز عصر،جنازۀ عکرمه،بردۀ ابن عباس و کثیر عزه را آوردند.از اهل مسجد کسی را ندیدم که به سوی آنها برود.

عده ای می گویند:او در سال 105 ه.از دنیا رفته است.هیثم و دیگران گفته اند:او در سال 106 درگذشته است و عده ای گفته اند:او در سال 107 از دنیا رفته است.از ابن مسیب نقل شده که به غلامش،برد می گفت:به من دروغ مبند چنانکه عکرمه بر ابن عباس دروغ بست.همین سخن از ابن عمر نقل شده که آن را به نافع گفته است. (1)

در کتابهای تفسیر مطالب زیادی از او نقل شده است و این کتابها از سخنان او پر است.از آنچه که از او نقل شده،برمی آید که او قسم به طلاق را باطل می دانسته است.

ذهبی از عاصم احول نقل می کند که او از عکرمه جریان مردی را پرسید که به غلامش گفته بود:اگر صد تازیانه به تو نزنم،زنم طلاق باشد.عکرمه گفت:نه غلامش را بزند و نه زنش طلاق می شود.این کار از خطوه های شیطان است. (2)