فرهنگ عقاید و مذاهب اسلامی: خوارج - جلد 5 صفحه 48

نیزۀ دیگر را یکی کرده بودند و قرآن مسجد اعظم را بر آن بسته بودند که ده نفر پهلوان آن را می کشیدند.ابو جعفر و ابو طفیل می گوید:شامیان با صد جلد قرآن در برابر علی قرار گرفتند و در برابر هریک از میمنه و میسره دو صد جلد قرآن قرار دادند که مجموع آنها پانصد جلد قرآن می شد.ابو جعفر می گوید:آنگاه طفیل بن ادهم روبه روی علی و ابو شریح جذامی روبه روی میمنه و رقاء بن معمر روبه روی میسره ایستادند و فریاد برآوردند:«...ای گروه عرب!خدا را!خدا را!دربارۀ زنان و دخترانتان.اگر شما کشته شوید،فردا چه کسی از آنها در برابر رومیان،ترکان و فارسیان دفاع می کند؟خدا را! خدا را!دربارۀ دینتان.این کتاب خداست بین ما و شما که باید حکم کند.»

علی(علیه السّلام)گفت:«خداوندا!خود می دانی که اینها چه کتابی را می خواهند.تو بین ما و آنها حکم نما،همانا تو حکیم و حق آشکار هستی.»

در اثر این دسیسه بین لشکریان علی اختلاف رأی پدید آمد.طایفه ای گفتند:باید بجنگیم و طایفه ای دیگر گفتند:حکمیت را به کتاب خدا واگذار نماییم؛حال که به کتاب خدا خوانده شده ایم جنگیدن جایز نیست.اینجا بود که جنگ نتیجه نداد و آتش آن خاموش گردید.محمد بن علی می گوید:این هنگام بود که حکمیت آن دو نفر پدید آمد.

این نیرنگ در ارادۀ بسیاری از سپاهیان علی(علیه السّلام)اثر گذاشت چون آنان فکر می کردند که روآوردن به قرآن برای رسیدن به حق است و غافل از اینکه این نیرنگ پسر نابغه (عمرو بن عاص)بود که به معاویه یاد داده بود و سخن حقی بود که باطل از آن اراده شده بود و هدف نهایی از آن ایجاد تفرقه و پراکندگی و تزلزل سپاهیان علی بود تا آتش جنگی را که به پیروزی علی و سپاهیان او و شکست معاویه و یارانش منتهی می شد، خاموش نمایند.

این خدعه و فریب جای خود را در میان سپاه عراق باز کرد،به طوری که از هر طرف صدا بلند شد:«به صلح تن دهید و به حکم قرآن گردن نهید!»

وقتی علی تأثیر این نیرنگ را بر کوته فکران لشکر دریافت،بلند شد و خطاب به لشکر گفت:ای مردم!بدانید من در اجابت کتاب خدا از همه شایسته ترم اما معاویه،