فرهنگ عقاید و مذاهب اسلامی: خوارج - جلد 5 صفحه 83

آنان به او گفتند:وقتی عمرو نخواست اسمت را در موافقتنامه بنویسد:«این موافقتنامۀ بندۀ خدا،علی امیر المؤمنین است»،تو عنوان خلافت را از اسمت برداشتی و نوشتی:«علی بن ابی طالب»و با این کار،خود را از خلافت عزل کردی.امام فرمود:من به پیامبر خدا(صلّی اللّه علیه و آله و سلّم)اقتدا کردم آنگاه که سهیل بن عمرو نگذاشت که پیامبر بنویسد:

«این توافقنامه ای است که محمد رسول الله(صلّی اللّه علیه و آله و سلّم)و سهیل بن عمرو نوشتند»و به پیامبر گفت:اگر من به پیامبری تو اعتراف داشتم مخالفتت نمی کردم اما من به خاطر بزرگی تو نزدت آمده ام.پس بنویس:«محمد بن عبد الله».آنگاه پیامبر به من فرمود:یا علی!«رسول الله»را پاک کن.من عرض کردم:یا رسول الله!من به خودم اجازه نمی دهم که نبوت را از اسمت پاک کنم.فرمود:آن را به من بده و بعد با دست خود آن را پاک کرد و فرمود:بنویس«محمد بن عبد الله».بعد لبخندی به من زد و فرمود:یا علی!تو هم به زودی با چنین مسأله ای روبه رو می شوی و این کار را می کنی.

پس از روشنگری های امام دو هزار نفر از«حروراء»همراه امام برگشتند و آنان تا آن وقت در آنجا مستقر بودند.امام به آنان فرمود:شما را چه بنامیم؟بعد فرمود:شما به خاطر اجتماعتان در حروراء حروریه هستید. (1)امام خطبۀ دیگری دارد که در آن شبهۀ خوارج را بیان نموده و به آن پاسخ روشنی داده است؛مراجعه شود به«نهج البلاغه:خطبۀ 127».

این بود بخشی از سیاستهایی که امام در برابر انحرافات آنان در پیش گرفت و همۀ این موارد از سعۀ صدر و شکیبایی و اخلاص دینی او حکایت دارد،اما آنها بر طغیانشان ادامه دادند و در پایان کارشان به همان چیزی بازگشتند که در ابتدای گمراهی شان به آن پایبندی نشان می دادند با این تفاوت که به این مقدار بسنده نکردند و خونهای پاکی را نیز بر زمین ریختند.بنابراین امام جز قطع ماده فساد،چاره ای نداشت.