کتابخانه بالقرآن

مذاهب صفحه 133

صفحه 133

و نیز خداوند متعال در آیه های دیگری لعن کرده است{3} گروههای از عصیانگران و گنهکاران رااما روایات بسیاری از پیامبر گرامی اسلام نقل شده که در آنها حضرت از لعن کردن نهی فرموده است: «لو یکون المومن لعانا»؛ مؤمن لعن کننده نمی باشد. در روایت دیگری آن حضرت می فرماید: «لا ینبغی مومن ان یکون لعانا»؛ سزاوار نیست مؤمن لعن کننده باشد.

آن حضرت به طور اجمال برخی را لعن کرده اند مانند امر کنندگان به منکر ترک کنندگان معروف، عمل کنندگان به منکر و نهی کنندگان از معروف، کسانی که عمل قوم لوط را انجام می دهند، کسانی که ذکر به غیر نام خداوند گویند، کسانی که بکشند غیر قاتل را، کسانی که بزنند غیر ضارب را، کسانی که پدر خود را لعنت گویند، کسانی که رشوه بگیرند و بدهند و واسطه باشند، علمای یهود که ترک کردند امر به معروف و نهی از منکر را، کسانی که چیزی بر کتاب خدا بیفزایند، کسانی که قدر الهی را تکذیب کنند، کسانی که با ایشان مخالفت کنند، کسانی که آنچه خداوند بر عترت حرام کرده حلال شمرند و کسانی که حرام خدا را حلال شمرند، همچنین آن حضرت کسی که بدون حق، ربا بخورد، پدر و مادرش را مورد ضرب و شتم قرار دهد و عاق والدین باشد و نیز آن حضرت منجم، کاهن، ساحر و برخی دیگر از افراد را لعنت کرده اند.

پس فرد یا افرادی از مصادیق این گروهها باشند لعن آنها ارتکاف فعل حرام نیست زیرا کسانی که آن حضرت آنها را لعن کرده

بی شک مستحق آن بوده اند. در غیر این موارد به طبق روایات وارده از آن حضرت و سایر معصومان از لعن عمومی باید پرهیز کرده و چنانچه فرموده اند لعن عمومی شایسته نیست بنابراین باید توجه نمود که بین سب و لعن تفاوت وجود دارد سب به طور مطلق ممنوع است و از آن نهی شده ولی لعن در مواردی در شارع وجود دارد و جایز است.

[1]. لسان العرب، ذیل این دو ماده.

[2]. میزان الحکمه، ج؟، ش 8216 و نهج البلاغه، حکمت 206.

[3]. سوره نساء آیات 46، 52، 94؛ مائده آیات 60، 78؛ بقره آیات 88، 159، 161؛ توبه آیه 68؛ محمد آیه 23؛ فتح آیه 6؛ نور آیه 7؛ اعراف آیه 33؛ حجر آیه 35 و سوره ص آیه 78.

فرق کلامی

کلیات

تاریخ کلامی فرق