مذاهب صفحه 495

صفحه 495

آری در اسلام حکومت و فرمانروایی بر مردم، خود هدف نیست و حاکم اسلامی از آن نظر این مقام را می پذیرد که در سایه آن بتواند حقّی را زنده کند و یا باطلی را بمیراند.

امیر مؤمنان با تعریض به آن نوع فرمانروایی که حکومت را هدف می داند و نه وسیله احیای حق، می فرمود: «واِنّ دُنیا کم هذه أَزهدی عِندی مِن عِفطه عنز». (نهج البلاغه، خطبه سوم).

[دنیای شما مردم و این حکومتی که برای آن سرودست می شکنید، در نظر من پست تر از آبی است که از دماغ بزی می ریزد.]

گروهی از روشنفکران در گذشته و حال تصوّر می کنند که راه اتحاد میان دو گروه شیعه و سنی

این است که این دو منصب را میان خلفا و خاندان پیامبر اکرم تقسیم کنند، حکومت و فرمانروایی را از آن خلفا، و رهبری معنوی را از آن اهل بیت بدانند، و با این را بر نزاع هزار و چهار صدساله خاتمه بخشند و مسلمانان را در برابر دو اردوگاه امپریالیسم شرق و غرب متحد و نیرومند سازند.

ولی این فکر نیز خطا است، زیرا شالوده این وحدت را اندیشه باطلی که حاکی از یک نوع مسیحی گرایی یا سکولاریزم است، تشکیل می دهد. چرا ما بر خلاف تصریح قرآن این دو منصب را از هم جدا سازیم و به سان گوشت قربانی آن را قسمت کنیم؟!

تفکیک میان زمامداری و رهبری معنوی در میان اهل سنت، به چه زمانی برمی گردد و نقد آن چیست؟

پرسش

تفکیک میان زمامداری و رهبری معنوی در میان اهل سنت، به چه زمانی برمی گردد و نقد آن چیست؟

پاسخ

کتابخانه بالقرآن کتابخانه بالقرآن
نرم افزار موبایل کتابخانه

دسترسی آسان به کلیه کتاب ها با قابلیت هایی نظیر کتابخانه شخصی و برنامه ریزی مطالعه کتاب

دانلود نرم افزار کتابخانه