کتابخانه بالقرآن

مذاهب صفحه 497

صفحه 497

امام باقر(ع) پس از تلاوت آیه فرمود: «فکیف یُقرّون فی آل إبراهیم و یُنکرونه مِن آل محمّد» چگونه به اجتماع این دو مقام در خاندان ابراهیم اعتراف می کنند، ولی همان را در دودمان محمّد(ص) انکار می نمایند؟

اصولاً تفکیک این دو مقام از یکدیگر، یک نوع مسیحی گرایی است که بر زبان همفکران این نظریه جاری شده است. زیرا این آیین مسیحیت تحریف شده کنونی است که می گوید من مأمورم امور قیصر را به خود قیصر واگذار کنم، نه آیین اسلام که سراسر قوانین آن حاکی از یک نظام کلی و همه جانبه مادی و معنوی است که می تواند نیازمندیهای بشر را در زمینه امور اجتماعی و اخلاقی و سیاسی و اقتصادی تأمین کند.

آیین اسلام، که ریشه و اساس و تاروپود احکام و قوانین آن را سیاست انسانی که همان تدبیر امور جامعه اسلامی تشکیل می دهد، نمی تواند مقام رهبری معنوی را از حکومت و فرمانروایی سیاسی جدا سازد.

آری در اسلام حکومت و فرمانروایی بر مردم، خود هدف نیست و حاکم اسلامی از آن نظر این مقام را می پذیرد که در سایه آن بتواند حقّی را زنده کند و یا باطلی را بمیراند.

امیر مؤمنان با تعریض به آن نوع فرمانروایی که حکومت را هدف می داند و نه وسیله احیای حق، می فرمود: «واِنّ دُنیا کم هذه أَزهدی عِندی مِن عِفطه عنز». (نهج البلاغه، خطبه سوم).

[دنیای شما مردم و این حکومتی که برای آن سرودست می شکنید، در نظر من پست تر از آبی است که از دماغ بزی می ریزد.]

گروهی از روشنفکران در گذشته و حال تصوّر می کنند که راه اتحاد میان دو گروه شیعه

و سنی این است که این دو منصب را میان خلفا و خاندان پیامبر اکرم تقسیم کنند، حکومت و فرمانروایی را از آن خلفا، و رهبری معنوی را از آن اهل بیت بدانند، و با این را بر نزاع هزار و چهار صدساله خاتمه بخشند و مسلمانان را در برابر دو اردوگاه امپریالیسم شرق و غرب متحد و نیرومند سازند.

ولی این فکر نیز خطا است، زیرا شالوده این وحدت را اندیشه باطلی که حاکی از یک نوع مسیحی گرایی یا سکولاریزم است، تشکیل می دهد. چرا ما بر خلاف تصریح قرآن این دو منصب را از هم جدا سازیم و به سان گوشت قربانی آن را قسمت کنیم؟!

شورای اهل حلّ و عقد چیست؟