کتابخانه بالقرآن

مذاهب صفحه 686

صفحه 686

با توضیحاتی که داده شد چنین نتیجه می شود که نه اشاعره و نه معتزله و امامیه هیچ یک مدعی انکار عدالت الهی نبوده اند ولیکن اشاعره طریقی را که در پیش گرفته اند برای تعمیم اراده و قدرت الهی از نظر معتزله و امامیه ملازم با

انکار عدالت الهی خواهد بود اگرچه اشاعره به این مطلب توجه نداشته باشند ولی می توانیم منازعه میان اشاعره و معتزله و و داوری امامیه را میان آنها به این صورت خلاصه می کنیم که اشاعره برای مطلق دانستن اراده و قدرت الهی و عینیت آن با عدالت، همه چیز را از جمله افعال انسان را متعلق اراده و قدرت خدا دانستند و ناخواسته برای دفاع از عمومیت قدرت الهی و عدم محدودیت آن دچار اعتقاد به جبر در رفتار انسان گردیده و بی آنکه متوجه باشند عدالت الهی را ناخواسته انکار نمودند. معتزله نیز با توجه به لوازم و نتایج گفتار اشاعره که عدالت الهی را زیر سؤال می برد برای دفاع از عدالت الهی افعال انسان را از حیطه خواست و اراده خداوند خارج نمودند و قائل به تفویض گشتند و بی آنکه متوجه باشند ناخواسته قدرت خداوند را محدود نمودند و اراده و فعل انسان را از آن استثناء نمودند امامیه به استناد سخن پیشوایان معصوم خود در این منازعه چنین داوری نمودند "لاجبر ولاتفویض بل امر بین الامرین" و شرح این سخن چنان است که هیچ یک از از محذورات سخن آن دو فرقه را در خود ندارد. در تفصیل عقائد امامیه به کتاب عدل الهی شهید مطهری مراجعه فرمائید.

چرا سنی ها از عمر پشتیبانی می کنند توضیح دهید؟

پرسش

چرا سنی ها از عمر پشتیبانی می کنند توضیح دهید؟

پاسخ

علت حمایت سنی ها از عمر دلایل متعددی دارد که در اینجا به برخی از آنها اشاره می نماییم :

دلیل اول تعصب و لجاجت می باشد که عموماً درعلمای اهل سنت بیشتر دیده می شود.

در اینجا سخنان یکی از علمای اهل سنت را که پس از تحقیق به مذهب شیعه مشرف شده را می آوریم. ایشان دکتر محمد تیجانی هستند که چگونگی شیعه شدنش رادر کتاب بسیار ارزشمند "آنگاه هدایت شدم" آورده است.

ایشان در بخشی از کتاب آورده است : "ای اهل و عشیره من؛ بیایید با هدایت خدای تبارک و تعالی، در جستجوی حقیقت گام نهیم و عصبیّت را کنار گذاریم زیرا ما قربانیان عباسیان و قربانیان تاریخ تاریک و قربانیان جمود فکری و عقبگرایی ای هستیم که گذشتگان برای ما خواستند، ما بدون تردید، قربانیان فریب و نیرنگی هستیم که معاویه و عمروبن عاص و مغیره بن شعبه و امثال آنها بدان معروف شدند."(1)