- مقدمه 1
- اشاره 13
- 2- استغفار حضرت برای دوستداران 17
- 3- قرار گرفتن در زمره یاران خاص امام زمان علیه السلام 18
- 4- آبادی اوقات به واسطه ذکر حضرت 19
- 5 - آرامش قلب در سایه یاد حضرت 21
- توضیح 25
- 1- زندگی پر مشقت و سخت 25
- 3- حسرت 27
- 4- عذاب الهی 28
- 1- در آیات 30
- اشاره 30
- 2- در روایات 33
- 1- مال و اولاد 44
- اشاره 44
- 2- گناه 46
- 3- گناه چشم 47
- توضیح 52
- 1-1- تفکّر پیرامون حقوق حضرت مهدی علیه السلام بر شیعیان 54
- 1-2- تفکّر در فراهم کردن اسباب یاری امام عصرعلیه السلام 62
- 1-3- تفکّر پیرامون نظارت حضرت بر اعمالمان 66
- 1-4- تفکّر در اینکه ایشان عصاره تمام انبیاء و ائمه علیهم السلام می باشد 67
- 1-6- تفکّر پیرامون غفلت از امام و فراقش 73
- 1-7- تفکّر پیرامون اسامی آن حضرت علیه السلام 77
- 2- دعا 84
- اشاره 84
- 2-1- بعد از هر نماز واجب 85
- 2-2- بعد از هر دو رکعت نماز شب 86
- 2-5 - شب جمعه 88
- 2-4- در حال سجده 88
- 2-8 - وقت نزول باران 89
- 2-7- بعد از ذکر مصیبت سیدالشهداعلیه السلام 89
- 3- برپایی مجالس ذکر و دعا و بیان فضایل اهل بیت علیهم السلام 90
- 4- هدیه دادن 94
- 5 - صدقه دادن به نیابت از حضرت 96
- 6- خوشحال کردن مؤمنین 97
- 7- هماهنگ کردن محیط اطراف 98
- 9- خواندن دعاها و زیارات 104
- اشاره 104
- الف) دعای عهد 104
- ج) دعای ندبه 105
- ب) زیارت آل یس 105
- 10- حضور در مکان های منتسب به حضرت 106
- سخن آخر 107
1- 83. سوره منافقون، آیه 9.
بر فرزند خویش مقدم بدارد تا با ایمانی کامل، به لقاء اللَّه پیوند بخورد.
البته انسان مؤمن، اولاد خویش را بسیار دوست داشته و به فکر آینده اش می باشد ولی آنها را برای خدا و دین خدا می خواهد و تربیت می کند و اینکه ما مال و اولاد را برای خدا و ولی اش بخواهیم باید در عمل ما، نشانه ای ایجاد کند و آن اینکه، انسان حقّ خدا و امام را از اموالش بیرون کند تا هم برکت و بیمه مالش باشد و هم لقمه حرامی نشود که نسل و ذریه اش را به دشمن دین و اهل بیت علیهم السلام بدل نماید.
2- گناه
از موانع و اصلی یاد حضرت، گناه و دنیا زدگی است.
قبلاً گفتیم همان طور که جای خدا در قلب مؤمن است، یاد و ذکر امام زمان علیه السلام هم مأوی و منزلش قلب است، حال اگر این قلب از کثرت گناه مکدر و ظلمانی شده باشد، هرگز آن نور محض در این قلب، قدمی نمی گذارد و یادی اهدا نمی نماید.
در روایتی شریف از امام صادق علیه السلام آمده است که «هرگاه آدمی گناهی کند نقطه سیاهی در دلش پدید آید. اگر توبه کرد آن نقطه پاک می شود و اگر باز هم گناه کرد آن نقطه بزرگ تر می شود تا جایی که همه دلش را فرا می گیرد و زان پس هرگز روی رستگاری را نمی بیند».(1)