ضرورت توسل به اهل بیت علیهم السلام صفحه 183

إِنَّهُ لَیُغَانُ عَلَی قَلْبِی وَإِنِّی لَأَسْتَغْفِرُ اللَّهَ فِی کُلِّ یَوْمٍ سَبْعِینَ مَرَّه؛(1)

همانا که قلبم را غباری می پوشاند و من روزی هفتاد مرتبه از خداوند متعال آمرزش می طلبم.

پیامبری که تمام وجودش را خدا احاطه کرده است، می فرماید: کدورت هایی برای قلب من حاصل می شود که برای آن استغفار می کنم. پس این استغفار، استغفار از معصیت و گناه نیست؛ زیرا پیامبر اکرم(صلی الله علیه واله) معصوم است و فکر گناه هم در خیال او نمی گنجد. اما همین مقدار که توجه او از وحدت به عالم کثرت و طبیعت معطوف می شود، احساس دوری از خدا کرده و استغفار می کند. درد و رنج پیامبر اکرم(صلی الله علیه واله) و اهل بیت: درد فراق است. حقیقت وجودی و روح آنان در جوار قرب الهی است اما در عالم ماده و طبیعت محصور شده اند.

به هرحال خداوند چنین موجودات نورانی را برای ما به عنوان واسطه قرار داده تا با توسل و تمسک و اقتدا به آنان به مقام قرب الهی دست یابیم.

امام(علیه السلام) محور عالم امکان

اگر کسی در منظومه ی معارف دینی و روایات تأمل کند پی خواهد برد که همه امور به سوی امام تنظیم شده است؛ بدین معنا که گویا برنامه ی