شرح دعای کمیل صفحه 136

وَبِأَسْمَائِکَ الَّتِی مَلَأَتْ أَرْکَانَ کُلِّ شَیْ ءٍ

اشاره

و از تو درخواست می کنم به اسمائت که پایه های همه چیز را پر کرده

منظور از « اسماء » در این کلام ملکوتی و فراز عرشی ، اسمای لفظی که ترکیبی از حروفند نیست ، بلکه منظور ، حقایق و واقعیات و مصادیقی هستند که الفاظ بر آنان دلالت دارد .

رحمت واقعی ، لطف حقیقی ، علم ذاتی ، عدل عینی و قدرت فعلی پایه های همه چیز را پر کرده و به عبارت دیگر : هر چیزی جلوه گاه خالقیّت ، بارئیّت ، مصوّریت ، علم ، بصیرت ، عدل ، حکمت ، رحمت و رأفت حقیقی حضرت حق است .

موجودات به آن حقایق به وجود آمده اند و به آن ها بر پا هستند و از برکت آن ها حیاتشان دوام می یابد و به سبب آن ها روزی می خورند .

با دقّت در این حقیقت روشن می شود که اسمای لفظیه که ترکیبی از حروفند ، اسمای حقیقی نیستند . آنچه در همۀ شئون موجودات و هویّت و حیثیّت « کل شیء » مؤثر است ، اسمای حقیقیّه است نه لفظیّه .

در هر صورت ، اسمای حقیقیه واسطۀ تحقق حقایق در این بساط هستی هستند . در یکی از دعاهای وارده از معصوم بنام دعای سمات می خوانیم :

خدایا ، از تو درخواست می کنم به نام بزرگت ، نام بزرگ تر ، عزیزتر ، برجسته تر ، باارزش تر ، که چون برای باز شدن درهای بستۀ آسمان به آن خوانده شوی به رحمت باز شود و هنگامی که برای گشایش تنگناهای درهای زمین خوانده شوی