شرح دعای کمیل صفحه 362

اللَّهُمَّ لَاأَجِدُ لِذُنُوبِی غٰافِراً

اشاره

خدایا ، برای گناهانم آمرزنده ای ( جز تو ) نمی یابم

آمرزندۀ گناه

از اسمای حسنای حق و صفات علیای پروردگار مهربان ، « غافر » و « غفور » است . یعنی : وجود مقدسی که آمرزنده و بلکه بسیار آمرزنده است . شرط تحصیل آمرزش ، توبۀ واقعی و بازگشت حقیقی است .

گناهکار ، با توجّه به صفت « غفور » باید به این حقیقت دلگرم و امیدوار باشد که اگر از گناهانش توبه کند و از زشتی هایش دست بردارد و از معصیت هایش دوری گزیند و به ایمان و عمل صالح آراسته شود ، یقیناً همۀ گناهانش مورد آمرزش قرار خواهد گرفت .

دلسردی و نومیدی در این زمینه ، گناهی بزرگ و معصیتی موجب عذاب و بلکه به فرمودۀ قرآن مجید مساوی با کفر است :

« إِنَّهُ لاٰ یَیْأَسُ مِنْ رَوْحِ اللّٰهِ إِلاَّ الْقَوْمُ الْکٰافِرُونَ » (1).

زیرا از رحمت خدا جز گروه کافران ناامید نمی شوند .

قرآن مجید ، به گناهکاران اعلام می کند که نباید از رحمت خدا ناامید باشند ؛ زیرا خدا همۀ گناهان را می آمرزد .

« قُلْ یٰا عِبٰادِیَ الَّذِینَ أَسْرَفُوا عَلیٰ أَنْفُسِهِمْ لاٰ تَقْنَطُوا مِنْ رَحْمَهِ اللّٰهِ إِنَّ اللّٰهَ