شرح دعای کمیل صفحه 366

إِذَا تَابَ العَبدُ المُؤمِنُ تَوبَهً نَصوحاً احَبَّهُ اللّٰهُ فَسَتَرَ عَلَیهِ فِی الدُّنْیا وَالآخِرهِ . قُلتُ :

فَکَیْفَ یَسْتُرُ عَلَیْهِ ؟ قَال : یُنْسِی مَلَکَیْهِ مَا کَتَبا عَلَیهِ مِنَ الذُّنوبِ . . . فَیَلْقَی اللّٰهَ حِینَ یَلْقاهُ وَلَیسَ شَیْ ءٌ یَشْهَدُ عَلَیهُ بِشَیْ ءٍ مِنَ الذُّنوبِ (1) .

هنگامی که بندۀ مؤمن توبه خالص می کند ، خدا به او محبّت می ورزد ، پس در دنیا و آخرت بر او می پوشاند . گفتم : چگونه بر او می پوشاند ؟ فرمود : آنچه را از گناهان دو فرشتۀ نویسنده بر او نوشته اند از یاد آنان می برد ، پس هنگامی که خدا را ملاقات می کند ، چیزی که به اندکی از گناهانش گواهی دهد وجود نخواهد داشت .

در تفسیر منهج الصادقین روایت شده است :

« چون روز قیامت شود ، بنده را به محضر حق حاضر کنند . فرمان رسد : قبّه ای بزنید و بنده ام را در آن قرار دهید .

بعد از آن خدای تعالی به وی خطاب کند : ای بندۀ من ، نعمتم را سرمایۀ معصیت نمودی و چندان که نعمت بر تو افزودم تو بر گناه و عصیان بیشتر افزودی .

بنده سر خجالت به پیش اندازد . خطاب رسد : بندۀ من ، سر بردار که همان ساعت که معصیت کردی من تو را آمرزیدم و قلم عفو بر گناهانت کشیدم .

پس بندۀ دیگری را حاضر کنند و به او هم عتاب و سرزنش کنند ، و او از شرمساریِ خود به گریه آید . حق تعالی می فرماید : ای بندۀ من ، آن روز که گناه می کردی و می خندیدی تو را شرمسار نساختم ، امروز که گناه نمی کنی و گریه و زاری داری چگونه تو را عذاب کنم و رسوایت سازم ؟ تو را آمرزیدم و اجازۀ رفتن به بهشت دادم !! » (2) .