شرح دعای کمیل صفحه 383

اقرار بر گناه

اشاره

-1

پروردگارا ، آن زمان که در رحم مادر بودم ، از هر جهت مورد لطف و احسانت قرار داشتم .

احسان و عنایت تو بود که نطفۀ ناپاک را تبدیل به انسانی کامل نمود و آنچه را از اعضا و جوارح و مخ و پی و عقل و خرد و روح و نفس و قلب و صدر و گوشت و استخوان و رگ و عصب و خون و سلّول و نای و مری و دستگاه تنفّس و دستگاه گوارش و چشم و گوش و دو لب و هوش و . . . نیاز داشتم به من عطا کرد .

سپس برای به دنیا آمدنم به جسم مادرم آمادگی دادی تا سالم به دنیا آیم . آن گاه دو سینۀ پرشیر که انواع احتیاجات بدن را تأمین می کرد برای من مقرّر فرمودی و آغوش پرمهر مادر و قلب پرمحبّت پدر را برای من قرار دادی و به تدریج با تغذیه و حفاظت به وسیلۀ حافظانت و به ویژه پدر و مادر مرا رشد دادی و به آنجا که باید برسانی رساندی و سپس انواع وسایل زندگی و معیشت را برایم فراهم آوردی و . . .

پروردگارا ، این همه لطف و احسانت که در گذشته به من نمودی مرا مغرور ساخت و در این خیال انداخت که اگر غرق گناه و معصیت شوم ، باز هم از احسان و لطف تو برخوردار می شوم و عقاب و جریمه ای از پی ندارم ، در حالی که نباید به نعمت هایت - که در قدیم و گذشته از زندگی به من دادی - مغرور می شدم و قدم در وادی گناه می گذاشتم .

اکنون که به لطف و عنایت تو اندکی بیدار شدم و به وضع و حال خود و روزگار تیره و سیاهم آگاه گشتم ، با تمام وجود به حضرتت روی آورده ، با آه و ناله و اشک