شرح دعای کمیل صفحه 445

وَلَا تَفْضَحَنِی بِخَفِیِّ مَا اطَّلَعْتَ عَلَیْهِ مِنْ سِرِّی

اشاره

و مرا به گناهان و معاصی پنهانی که از خلوت من بر آن ها آگاهی ، رسوا و مفتضح مکن

پرده پوشی

اشاره

عبد ، باید بداند که برای خدا که آگاهی اش به همۀ هستی و به غیب و شهود و به مُلک و ملکوت و به ظاهر و باطن و به همۀ ذرّات و اجزای آفرینش فراگیر است ، بی توجهی و غفلت و فراموشی وجود ندارد .

او به همۀ حوادث دیروز و امروز و فردای روزگار آگاه است و گذشته و حال و آینده ، یک جا پیش او حاضر است .

اوست که خلوت انسان برایش آشکار است و هر عمل مخفی و پنهان برای او ظاهر است . اگر گناهان ما را برملا سازد ، برای ما نزد پدر و مادر و زن و فرزند و عموم مردم ، آبرویی نخواهد ماند . اینان اگر از گناهان پنهان ما آگاه شوند ما را از خود می رانند و طرد می کنند و حتی حاضر به پاسخ دادن به خواستۀ ما نخواهند بود .

عبد ، در این بخش از دعا با ناله و زاری و خواهش و درخواست ، حفظ آبرویش را می طلبد و از ستار العیوب می خواهد که او را به گناهان پنهانش ، که کسی جز حضرت او بر آن ها آگاه نیست ، رسوا نسازد .

دعاخوان ، در حالی که این جملات عرشی را در پیشگاه حق زمزمه می کند ، باید یقین داشته باشد که حضرت او ، هرگز بندۀ گنهکار تائب را رسوا نمی کند .

و ستّاریت او تا جایی است که دربارۀ محاسبۀ بعضی از بندگانش فرموده است : من