شرح دعای کمیل صفحه 52

که : «لِلّٰهِ الْأَمْرُ مِنْ قَبْلُ وَ مِنْ بَعْدُ » (1)و اگر « لام » اول را بیندازند « له » باقی خواهد ماند که : «لَهُ الْمُلْکُ وَ لَهُ الْحَمْدُ » (2)و اگر « لام » دوم را بیندازند « هو » باقی ماند که دلالت بر ذات دارد : «قُلْ هُوَ اللّٰهُ أَحَدٌ » (3).

خوشا آن سر که سودای تو دارد خوشا آن دل که غوغای تو دارد

ملَک غیرت برد افلاک حسرت جنونی را که شیدای تو دارد

دلم در سر تمنای وصالت سرم در دل تماشای تو دارد

فرود آید به جز وصل تو هیهات سر شوریده سودای تو دارد

دلم کی بازماند چون به پرواز هوای قاف عنقای تو دارد

چو ماهی می طپم بر ساحل هجر که جانم عشق در پای تو دارد

دل و جان را کنم مأوای آن کو دل و جان بهر مأوای تو دارد

نهم در پای آن شوریده سر کو سر شوریده در پای تو دارد

فدایت چون کنم بپذیر جانا چرا کاین سر تمنای تو دارد

چگونه تن زند از گفت و گویت چو در سر فیض هیهای تو دارد (4)

الرَّحْمٰن

کلمۀ « رحمن » ریشه و پایه اش لغت « رحمت » است ؛ و بنا به عقیدۀ بزرگان علم نحو و صرف و لغت شناسی ، صیغۀ مبالغه است و دلالت بر کثرت دارد . و نزد

1- (1)) . و فرمان خداست ، و آن روز [ که رومیان پیروز شوند ] . روم ( 30 ) : 4 .
2- (2)) . فرمانروایی ویژۀ اوست ، همۀ ستایش ها مخصوص اوست . تغابن ( 64 ) : 1 .
3- (3)) . بگو : او خدای یکتاست . اخلاص ( 112 ) : 1 .
4- (4)) . دیوان اشعار « فیض کاشانی » : 754/2 ، غزل 305 .