شرح دعای کمیل صفحه 620

مَا هٰکَذَا الظَّنُّ بِکَ وَلَا أُخْبِرْنَا بِفَضْلِکَ عَنْکَ یَا کَرِیمُ ، یَا رَبِّ

اشاره

هرگز چنین گمانی به تو نیست ، و از فضل و احسانت چنین

خبری به ما نداده اند ، ای بزرگوار ، ای پروردگار

حسن ظن به خدا

راستی انسانی که تا حدّی از ایمان و عمل صالح و اخلاق حسنه برخوردار است و قصد دارد تا پایان عمر ، حرکت و تلاشش را در راه حق ادامه دهد ، باید به الطاف و عنایات و رحمت و مغفرت حق ، گمان نیک و حسن ظن داشته باشد ؛ به این معنا که در حال ترس از مواقف قیامت و عذاب حق ، به خود نوید واقعی و امید حقیقی دهد که مولایش هنگام مرگ و در جهان برزخ و به ویژه در عرصۀ قیامت ، کریمانه با او معامله خواهد کرد ، و از گناهش خواهد گذشت ، و تلاش و کوشش دینی اش را می پذیرد ، و درهای بهشت را به رویش می گشاید ، و او را با اولیایش محشور می کند .

امامان معصوم ما در روایاتی که از آنان نقل شده ، حسن ظن را به تلاش مثبت گره زده اند :

قَالَ عَلِیٌ علیه السلام : حُسنُ الظَّنِ أن تُخَلِّصَ العَمَلَ ، وَتَرجُوَ مِنَ اللّٰهِ انْ یَعْفُوَ عِنِ الزَّلَلِ (1) .

علی علیه السلام فرمود : حسن ظن این است که تلاش و کوشش را برای خدا خالص کنی و از خدا امید عفو لغزشهایت را داشته باشی .