شرح دعای کمیل صفحه 671

طمع به جایگاه اهل کرامت

گرفتم که بر سوزندگی آتشت استقامت ورزم ، ولی چگونه از کرامت هایت که بر بندگانت روا می داری چشم پوشی کنم ؟

امام صادق علیه السلام می فرماید :

« خدای مهربان ، احدی را نیافرید مگر آن که جایگاهی در بهشت و قرارگاهی در دوزخ برای او مقرّر نمود . چون اهل بهشت در بهشت ساکن شوند و دوزخیان در دوزخ ، منادی به اهل بهشت ندا دهد : به دوزخ بنگرید ، بهشتیان به دوزخ می نگرند ، پس قرارگاهشان در دوزخ را به آنان نشان می دهند و می گویند : این قرارگاهی است که اگر خدا را معصیت می کردید وارد آن می شدید . بهشتیان به خاطر نجات از آن عذاب ، چنان به وجد و سرور می آیند ، که اگر در بهشت مردن وجود داشت ، می مردند .

پس منادی ، اهل دوزخ را ندا کند : به بالا نظر کنید ! چون نظر کنند منازلشان و نعمت هایی که در بهشت برای آنان مقرّر بود را به آنان نشان دهند و گویند : اگر خدا را اطاعت می کردید ، این منازل را به دست می آوردید ، پس آنان چنان بدحال شوند که اگر در دوزخ مرگی بود می مردند » (1) .

آری ، چگونه از کرامتی که در عرصۀ محشر به بندگان فرمانبر خود داری چشم پوشی کنم و به آن طمع نورزم ؟!