شرح دعای کمیل صفحه 724

بخش 21

أَفَتُرَاکَ سُبْحَانَکَ یَا إِلَهِی وَبِحَمْدِکَ

اشاره

آیا تو را اینگونه می دانند ای معبود من ، ای معبودی که

تو را همراه با سپاست از هر عیب و نقصی تنزیه می کنم

حقیقت تسبیح

واژۀ « سبحان » در آیات قرآن کریم و در لسان احادیث و ادعیۀ معصومین علیهم السلام استعمال شده است و از واژه های مختصّ به ذات مقدّس پروردگار متعال می باشد .

« زید شحّام » می گوید : از امام صادق علیه السلام دربارۀ « تسبیح » سؤال کردم ، فرمود :

آن اسمی از اسمای خداست ( یعنی یکی از صفات خدا است ) ودعای اهل بهشت است (1) .

« تسبیح » یعنی : منزّه دانستن ذات پاک الهی از هر گونه عیب و نقص و مبرّا دانستنش از صفات مخلوقات و عوارض جسم و جسمانیت و هر گونه محدودیّت و نقصان ، نه همچون بت پرستان که نام او را در کنار نام بت های خود قرار می دهند یا کسانی که او را جسم و جسمانی می شمارند .

« تسبیح » به معنی پیراستن خداوند از تهمت شرک و نقائص مکانی می باشد .

« هشام جوالیقی » می گوید : از امام صادق علیه السلام پرسیدم : فرمایش خدای عزوجل« سبحان اللّٰه » معنایش چیست ؟ فرمود : تنزیه اوست (2) .