کتابخانه بالقرآن

شرح دعای کمیل صفحه 732

صفحه 732

سلمان و جوان خائف

« شیخ مفید رحمه الله » از « ابن ابی عمیر » از حضرت صادق علیه السلام روایت می کند :

« سلمان » در کوفه گذرش به بازار آهنگرها افتاد . جوانی را دید روی زمین افتاده و مردم گرد او حلقه زده اند . به سلمان گفتند : این بندۀ خدا غش کرده ، چیزی در گوشش بخوان شاید به هوش آید . سلمان بالای سر جوان قرار گرفت ، تا جوان به هوش آمد ؛ گفت : ای سلمان ، اگر دربارۀ من چیزی گفتند صحیح نیست ؛ من هنگامی که گذرم به این بازار افتاد و پتک زدن آهنگرها را دیدم از این آیه یاد کردم :

« وَ لَهُمْ مَقٰامِعُ مِنْ حَدِیدٍ » (1).

برای بدکاران گرزهایی از آهن است .

از ترس عذاب و عقاب حق عقلم پرید . سلمان گفت : ترا این ارزش هست که برادر من در راه خدا باشی . و به خاطر حلاوت محبتی که از او در قلب سلمان جلوه کرد ، رفیق و یار یکدیگر شدند .

تا این که جوان بیمار شد . سلمان بالای سرش نشست ، در حالی که جوان در حال جان دادن بود ، سلمان گفت : ای ملک الموت ، با برادرم مدارا کن . پاسخ شنید : من نسبت به هر مؤمنی اهل مدارایم (2) .

1- (1)) . حج ( 22 ) : 21 .
2- (2)) . « عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّٰهِ علیه السلام قَالَ: مَرَّ سَلْمَانُ رضی الله عنه عَلَی الْحَدَّادِینَ بِالْکُوفَهِ فَرَأَی شَابّاً قَدْ صَعِقَ وَالنَّاسُ قَدِ اجْتَمَعُوا حَوْلَهُ فَقَالُوا لَهُ: یَا ابَا عَبْدِ اللّٰهِ هَذَا الشَّابُّ قَدْ صَرَعَ فَلَوْ قَرَأْتَ فِی أُذُنِهِ. قَالَ: فَدَنَا مِنْهُ سَلْمَانُ فَلَمَّا رَآهُ الشَّابُّ أَفَاقَ وَقَالَ: یَا ابَا عَبْدِ اللّٰهِ لَیْسَ بِی مَا یَقُولُ هَؤُلاءِ الْقَوْمُ وَلَکِنِّی مَرَرْتُ بِهَؤُلاءِ الْحَدَّادِینَ وَهُمْ یَضْرِبُونَ الْمِرْزَبَاتِ فَذَکَرْتُ قَوْلَهُ تَعَالَی: «وَلَهُمْ مَقٰامِعُ مِنْ حَدِیدٍ» فَذَهَبَ عَقْلِی خَوْفاً مِنْ عِقَابِ اللّٰهِ تَعَالَی. فَاتَّخَذَهُ سَلْمَانُ أَخاً وَدَخَلَ قَلْبَهُ حَلاوَهُ مَحَبَّتِهِ فِی اللّٰهِ تَعَالَی فَلَمْ یَزَلْ مَعَهُ حَتَّی مَرِضَ الشَّابُّ فَجَاءَهُ سَلْمَانُ فَجَلَسَ عِنْدَ رَأْسِهِ وَهُوَ یَجُودُ بِنَفْسِهِ فَقَالَ: یَا مَلَکَ الْمَوْتِ ارْفُقْ بِأَخِی. قَالَ: یَا ابَا عَبْدِ اللّٰهِ إِنِّی بِکُلِّ مُؤْمِنٍ رَفِیقٌ » . الأمالی « مفید » : 136 ، مجلس 16 ، حدیث 4 ؛ بحار الأنوار : 385/22 ، باب 11 ، حدیث 27 .