شرح دعای کمیل صفحه 819

کَتَمْتُهُ أَوْ أَعْلَنْتُهُ ،أَخْفَیْتُهُ أَوْأَظْهَرْتُهُ

اشاره

خواه پنهان کردم ،یا آشکار ، نهان ساختم یا عیان

اقرار به گناهان مخفی

اشاره

آنگاه که بنده در پیش گاه حضرت حق دست به دعا بر می دارد و عرض حاجت می کند ، از او بخشش و عفو می خواهد و به گناه خویش زبان اقرار می گشاید ، خدای خویش را ناظر به تمامی اعمال می داند که او «عٰالِمُ الْغَیْبِ وَ الشَّهٰادَهِ » (1)است. تمامی اعمال بندگان را می داند چه به کتمان و اخفای آن پرداخته و یا آن را اعلان و اظهار نموده باشند .

در دادگاه های دنیایی ، مجرم به جرمی که فاش گشته اقرار می کند ، ولی از گفتن آنچه مخفی مانده سر باز می زند ؛ چرا که حاکمان دنیا را نسبت به گناهِ مخفیِ خود ، ناتوان می بیند .

اما در برابر آن پروردگار بی همتا - که کتمان گناه در برابر او معنی ندارد و غیب و شهود در نزدش یکسان است - دیگر جای مخفی نمودن حقائق نیست ، این است که بنده ، زبان به اقرار می گشاید و عذر می آورد .

امام علی علیه السلام پیرامون اقرار به گناه و اعتذار می فرماید :

« الاقرارُ اعتذارٌ » .