شرح دعای کمیل صفحه 846

بخش 26

اشاره

صفاتی از حضرت حق

امیرالمؤمنین علی علیه السلام در این فراز نورانی ، پیش از عرض حاجت ، به صفاتی از صفات حضرت حق اشاره می برد که برای رو به رو شدن با حضرت پروردگار و انتخاب شیوۀ درخواست از او بسیار کارساز است .

یَا رَبِّ

حضرت حق ، بندگان را از عدم محض به جهان هستی آورده و آنان را به مقتضای صفت ربوبیِ خود ، به نیکوترین وجه پرورانده است . پروردگاری که بندگی درگاهش نشان افتخار بر سینۀ اهل ایمان ، و ربوبیت او مایۀ عزّت آنان است .

چنان که امیرالمؤمنین علی علیه السلام در مناجات خود با حضرت پروردگار عرض می کند :

« کَفیٰ بی عِزّاً أَنْ أَکُونَ لَکَ عَبْداً ، وَکَفیٰ بی فَخْراً أَنْ تَکُونَ لی رَبّاً » (1) .

همین عزّت برای من بس که تو پروردگار من باشی ، و این افتخار برای من کافی که بنده تو باشم .

گروهی از عارفان و اولیا و عاشقان و صادقان بر این عقیده اند که کلمۀ مبارکۀ « ربّ » که به معنای مالک و صاحب اختیاری است که عاشقانه و حکیمانه مملوکش را تربیت می کند ، اسم اعظم است ، و انسان با توسل به آن ، مورد رحمت حق قرار می گیرد و گره ها از کارش گشوده می شود و بلکه گناهانش مورد آمرزش و معاصی