شرح دعای کمیل صفحه 945

وَمُنَّ عَلَیَّ بِحُسْنِ إِجَابَتِکَ ، وَأَقِلْنِی عَثْرَتِی ، وَاغْفِرْ زَلَّتِی

اشاره

و بر من به نیکی اجابتت منّت گذار ، و از لغزشم درگذر ، و خطایم رابیامرز

منّت خداوند با اجابت دعا

اشاره

انتظار همیشگی انسان از معبود و بزرگ خویش ، آن است که خواستۀ او را برآورده کند تا از این طریق ، ارتباطش قوّت یافته و نسبت به باور خود دل گرم شود .

خداوند حکیم و قادر متعال نیز این خواستۀ طبیعی بندگان را به نحو احسن تدارک دیده ، به گونه ای که بین دعای بنده و اجابتِ خواستۀ او هیچ فاصله ای قرار نداده و فرموده :

« وَ إِذٰا سَأَلَکَ عِبٰادِی عَنِّی فَإِنِّی قَرِیبٌ أُجِیبُ دَعْوَهَ الدّٰاعِ إِذٰا دَعٰانِ » (1).

هنگامی که بندگانم از تو دربارۀ من بپرسند ، [ بگو : ] یقیناً من نزدیکم ، دعای دعا کننده را زمانی که مرا بخواند اجابت می کنم .

خداوند مهربان به نزدیک بودن خویش با بنده اش تصریح کرده و علاوه بر آن ، در بیان نحوۀ اجابت دعای بندۀ خویش هیچ فاصله ای بین «أُجِیبُ » و «إِذٰا دَعٰانِ » قرار نداده است .

اما آیا این بندۀ سراپا تقصیر شایسته و سزاوار چنین کرامت و بزرگی هست؟ و آیا می تواند خود را در این معامله ، حق به جانب بداند ؟ یقیناً چنین نیست ؛ امیرالمؤمنین علی علیه السلام اجابت دعای بندگان از جانب خداوند را منّتی از ناحیه