شرح دعای کمیل صفحه 975

یَا مَنِ اسْمُهُ دَوَاءٌ ، وَذِکْرُهُ شَفَاءٌ

اشاره

ای کسی که نامش دوا ، و یادش درمان

شفا بودن اسم و ذکر خدا

این فراز نورانی دربردارندۀ حقیقتی شیرین و واقعیتی عمیق است که در جملات اهل بیت علیهم السلام بسیار دیده می شود .

رسول مکرم اسلام صلی الله علیه و آله می فرماید :

« ذِکْرُ النَّاسِ دَاءٌ وَذِکْرُ اللّٰهِ دَوَاءٌ وَشِفَاءٌ » (1) .

یاد مردم درد است و یاد خدا دوا و شفاست.

و امیرالمؤمنین علی علیه السلام نیز می فرمایند :

« ذِکرُ اللّٰهِ دَوَاءُ أعلالِ النُّفوسِ » (2) .

یاد خدا ، دوای بیماری های جان هاست.

آنچه غالب افراد از آن غافل می مانند رابطۀ جسم و روح انسان است . گرچه پزشکیِ امروز این مطلب را تأیید نماید که ناملایمات روحی بر وضعیت جسم افراد تأثیر یقینی دارد ، اما چگونه می توان این مطلب را درک کرد که اسم الهی دوا و یاد حضرت حق شفاست ؟ جاری شدن لفظی بر زبان و گذر یادی در دل ، چگونه دوا و شفا می شود ؟ !