شرح دعای کمیل صفحه 982

ارْحَمْ مَنْ رَأْسُ مَالِهِ الرَّجَاءُ ، وَسِلَاحُهُ الْبُکَاءُ

اشاره

رحم کن به کسی که سرمایه اش امید ، و ساز و برگش گریه است

امید و اشک ، سرمایه و سلاح بنده

اشاره

پروردگارا ، ای کسی که تمام خواسته ها وابسته به خواستۀ توست ، و ای مهربانی که جز صلاح بندۀ خویش نخواهی و به طرفه العین از کردارهای زشت و ناپسند او و از کوتاهی هایش می گذری ، نام تو دوای دردهای من است و یاد تو شفای بیماری های من . این بندۀ فقیر ، بر بندگی تو به تمام عالم فخر می ورزد و مهر و قهر تو ، زر و سیم و ثروتِ اوست .

بر این بندۀ امیدوار خویش ، ترحّم نما که سرمایه ای جز امید به کرم تو ندارد و در برابر حاکم قهّاری چون تو ، سلاحی جز گریه های عاشقانه و اشک های تضرّع ندارد .

امیدواری

امیدواری بندگان خدا به خالق خویش ، نشانۀ درک معنای بندگی و فهم جایگاه خالق متعال است ؛ تا بنده ای خدای خویش و قدرت بی نهایت او و نیز نیاز خود به خدایش را نشناسد ، امیدواری به حضرت حق معنی نخواهد یافت . پس از این همه نعمت و فراوانی برکت از سوی حضرت دوست ، سزوار این است که جانب امید ، تنها به سوی مسبّب الاسباب معطوف باشد و جز بر قدرت او تکیه نشود .

وجود مقدس امام صادق علیه السلام تهدید حضرت حق بر تکیۀ بر غیر خدا را چنین بیان می فرماید :