شرح دعای کمیل صفحه 986

یَا سَابِغَ النِّعَمِ

اشاره

ای کسی که نعمت هایت را به تمام و کمال می دهی

دوام و فراوانی نعمات الهی

انسان سراپا فقر ، دست طلب خویش را به کدامین سو دراز کند و از چه کسی خواستۀ خویش را بطلبد ؟ از آنان که به اندک بخششی ، هزار منّت بر سر گذارند ؟ و یا آنان که گاه ببخشند و گاه ابا کنند ؟ ،

امیرالمؤمنین علی علیه السلام در این میان ، مولا و پروردگار خویش را که تنها جواب گوی نیاز انسان است چه زیبا توصیف می نماید : او « سابغ النعم » (1) است ؛ نعمت هایش را وقفه ای نیست و در تمامی لحظاتِ حیات آدمی ، نعمت های او همراه انسان است . هم چنین نعمت های او بسیار وسیع است و چون دریایی پربرکت از هرسو ، انسان را فراگرفته است .

نیازمندی انسان امری ذاتی است ؛ به این بیان که مخصوص یک برهه از عمر او و یا جهتی از جهات حیات او نمی شود ، بلکه این نیاز ، همیشگی و از همه سو است ؛ از این رو ، ائمه معصومین علیهم السلام در دعاهای خویش عرضه می داشتند : « اللَّهُمَّ وَأسْبِغْ عَلَیْنا رِزْقَکَ » (2) چرا که برای جبران این نیاز ذاتی ، هیچ جبران کننده ای جز او که بی نیاز مطلق است شایستگی ندارد .