2. اهمیت دعای ندبه
پیامبر اسلام و امامان معصوم علیهم السلام هرگاه به یاد فتنه های آخرالزمان می افتادند، اظهار نگرانی و تأسف می کردند. مفضّل، سدیر صیرفی، ابان بن تغلب و ابوبصیر خدمت امام صادق علیه السلام رسیدند و دیدند امام علیه السلام ندبه می کند و می فرماید:
«سیدی غیبتک نفت رقادی و ضیقت علی مهادی؛ دوری تو خوابم را گرفته و خوابگاهم را بر من تنگ کرده».(1)
ماجرای آه و سوز امام به طور کامل در کمال الدین از صفحه 352 تا 357 آمده است. همه یاران امام از ندبه ایشان متحیر شدند و سبب را پرسیدند. امام صادق علیه السلام فرمود:
امروز یاد زمان مهدی کردم که چه غیبت طولانی خواهد داشت و چگونه مردم در فتنه و شک می افتند و از دین برخواهند گشت.
سید ابن طاووس متولد 644 در کتاب اقبال صفحه 260 ندبه بر امام را از وظایف شیعه دانسته و می فرماید:
اگر فراق پدر مهربان و برادر پشتیبان، سوز دارد؛ امام از هر دو مهربانتر و پشتیبان تر است.
3. مفاد دعای ندبه
دعای ندبه دعای عشق و آه فراق است. دعای روشن کردن امید است. اظهار نگرانی از وضع موجود، شوق لقاء امام عجل الله تعالی فرجه الشریف، تأسف بر نظام های طاغوتی و انتظار برای حکومت آینده حق و در واقع انکار منکرات و اعلام پشتیبانی از حق است.اگر بخواهیم مضمون و محتوای دعای ندبه را مطالعه کنیم، می توان آن را به چند قالب تقسیم کرد:
3-1. کلی و عمومی
در سراسر این دعا موضوعات اقتصادی و عاطفی، فریاد در قالب ناله، تنفر از اهل طاغوت در قالب تأسف، اعتراض در قالب انتظار، شور در قالب سوز، و نفرین در قالب اشک به چشم می خورد.
1- بحارالانوار، ج 51، ص219.