مطلب دیگری که باید پیش از بررسی و توضیح دعای ندبه به آن بپردازیم، بحث درباره سند دعا، محورهای اصلی آن و موارد دیگر است.
1. سند دعای ندبه
درباره سند دعای ندبه سخنان زیادی گفته شده است؛ اما با توجه به دلایل زیر می توان به این دعا اطمینان کرد:
اولاً، اطمینان به صدور که از مضامین عالیه پیدا شود، در دعا و مستحبات کافی است.
ثانیاً، عموماً دعا که در قرآن و حدیث آمده، هر دعایی را دربر می گیرد و دیگر به صدور قطعی از معصوم نیازی نیست.
ثالثاً، مضمون روایات «من بلغ» که می گوید هرگاه سخنی از معصوم علیه السلام رسید و نمی داند که آن واقعی است یا ساختگی - در صورت موافقت با حق - اگر کسی به آن عمل کند، ثواب و پاداش خواهد داشت.
رابعاً، سید بن طاووس در قرن هفتم درباره سند این دعا می فرماید: «بعض اصحابنا»؛ او با وجود آن همه ورعی که داشت به هرکسی اصحاب نمی گوید. در قرن ششم نیز یکی از اعلام شیعه به نام ابن مشهدی این دعا را در کتاب مزارش نقل کرده و علامه مجلسی از او بازگو کرده است. همچنین علامه مجلسی در زادالمعاد درباره دعای ندبه (به سند معتبر) می فرماید: «سید علامه صدرالدین طباطبایی (متوفی 1154) در ابتدای شرحی که به دعای ندبه نوشته، روایت را مستند به امام صادق علیه السلام دانسته».
خامساً، از همه گذشته متن دعا شاهدی زنده بر صدور آن از سوی امام است؛ مثل شیرین بودن شکر. لازم نیست که امام صادق علیه السلام بفرماید: شکر شیرین است، زیرا به قدری روشن است که نیازی به این کار نیست.