دعای ندبه : زندگی در فردایی نورانی صفحه 133

جانش را فدا می کند تا ایمانش در صحنه قلبش بماند، و مگر نه این است که امام زمان عجل الله تعالی فرجه مجسمه کامل ایمان هستند و مقصد نهایی ایمان هر انسان مؤمنی اوست؟ پس چگونه می شود با تمام وجود امام زمان خود را دوست نداشت؟ و چطور می شود او را دوست داشت و او در عالم حاضر باشد ولی از منظر ما غایب باشد و ما شیون نکنیم؟

دل ناظر جمال تو، آنگاه انتظار؟

جان مست گُلْستان تو، آنگاه خارِ خار؟

ای امام عزیز! ما نمی توانیم با دیگری جز شما دل خوش باشیم.

هرکس به جنس خویش درآمیخت ای نگار

هرکس به لایق گُهر خود گرفت یار

مگر می شود این دوری را تحمل کرد؟!

صد بار مُردم ای جان، وین را بیازمودم

چون بوی تو بیامد، دیدم که زنده بودم

صد بار جان بدادم، وز پای در فتادم

بار دگر بزادم، چون بانک تو شنودم

اندر دو کونْ جانا، بی تو طرب ندیدم

دیدم بسی عجایب، چون تو عجب ندیدم

من چون زمین خشکم، لطف تو اَبر و مَشکم

جز رعد تو نخواهم، جز جعد تو نگیرم

آوازه جمالت از جان خود شنیدم

چون باد و آب و آتش در عشق تو دویدم

اندر جمال یوسف گر دست ها بریدند

لختی نظر به من کن بنگر چها بریدم(1)

رسول خدا صلی الله علیه و آله فرمودند: «بنده به مرتبه ایمان نمی رسد مگر این که من از خود او برای او محبوب تر باشم و خاندان من از خاندان خودش برای او محبوب تر باشد و عترت من نزد او از عترت خودش محبوب تر باشد».(2) آری!