- اشاره 10
- قدسی بودن سراسر تاریخ 15
- اشاره 17
- شروع زیبای تاریخ 19
- پیامبران؛ مستقر کنندگان حق در تاریخ 22
- اشاره 24
- جایگاه آخرین پیامبر صلی الله علیه و آله در هستی 24
- جایگاه اهل بیت پیامبر علیهم السلام 28
- نتایج محبّت به اهل بیت علیهم السلام 32
- اشاره 37
- غدیر؛ وعده خداوند برای حفظ اسلام ناب 38
- اَسراری از علی علیه السلام که رسول خدا صلی الله علیه و آله پنهان داشت 56
- اشاره 65
- حقیقت نباید فراموش شود 68
- اشاره 73
- آثار غفلت از موعودِ موجود 74
- احساس حضور در اردوگاه حاکمیت حق 78
- امام زمان عجل الله تعالی فرجه خشم بزرگ خدا برای کفار 83
- چرا همه چیز از قداست افتاد؟ 88
- توجه به نماد کامل شعور حضوری و قلبی 91
- جایگاه علم امام 95
- مقام اوّل ما خَلَق الله 97
- چشم دوختن به افقی برتر 104
- روزگار ثمردهی کار انبیاء و اولیاء علیهم السلام 107
- نظر به جامعه آرمانی 112
- عصاره هدایت تاریخی خدا 113
- اشاره 118
- نظر به حجت خدا 124
- اشاره 129
- مگر می شود این دوری را تحمل کرد؟! 133
- انتظار؛ عامل وصل 142
- نظر به آینده ای حیاتی 145
- اشاره 155
- عالی ترین تقاضا 158
- تعادل بی منتها 160
حسینِ شهید ندید؟ همان طور که اگر صحنه ای از تاریخ گذشت و ما به آن صحنه وفادار ماندیم، در آن صحنه هستیم، اگر هم صحنه ای که می آید، آن را بشناسیم و با آن نفس بکشیم، در آن صحنه خو اهیم بود، هرچند آن صحنه از نظر تاریخی هنوز واقع نشده باشد.
انتظار؛ عامل وصل
«دیگر قصّه؛ قصّه رسیدن به وادی آتشین و مبارک انتظار نیست، بلکه قصّه ما قصّه انسانی است که در آتش این انتظار ذوب می شود.»
بنابراین ما صِرفاً پیشنهاد نمی کنیم منتظر ظهور مقدس حضرت صاحب الامر عجل الله تعالی فرجه بمانید. بلکه بنده عرض می کنم چرا به کمک فرهنگ انتظار هم اکنون ما به آن ظهور سراسر نور، وصل نباشیم؟ چرا ما هم اکنون با امام مهدی عجل الله تعالی فرجه در حکومت جهانی مهدوی و برای نمایش همه خوبی ها، و هدم همه بدی ها زندگی نکنیم؟ سخت نیست، روایت هم به شما کمک کرده(1) تازه مژده ای که در رجعت برای منتظران حضرت
1- قبلاً عرض شدکه؛ امام صادق علیه السلام می فرمایند: کسی که در حال انتظار فرج صاحب الامر از دنیا برود، نه تنها مثل کسی است که با امام قائم، در کنار او در اردوگاهش است، بلکه همچون مجاهد جنگاوری است که در رکاب پیامبر صلی الله علیه و آله شمشیر می زند.(کمال الدین، ج 2، ص 338 و بحارالانوار، ج52، ص 146).