- ایستگاه 1 3
- ایستگاه 2 4
- ایستگاه 3 10
- ایستگاه 4 13
- ایستگاه 5 17
- ایستگاه 6 19
- ایستگاه 7 23
- ایستگاه 8 25
- ایستگاه 9 27
- ایستگاه 10 30
- ایستگاه 11 31
- ایستگاه 12 34
- ایستگاه 13 35
- ایستگاه 14 36
- ایستگاه 15 37
- ایستگاه 16 39
- ایستگاه 17 43
- ایستگاه 18 45
- ایستگاه 19 47
- ایستگاه 20 49
- ایستگاه 21 51
- ایستگاه 22 53
- ایستگاه 23 55
- ایستگاه 25 59
- ایستگاه 26 60
- ایستگاه 27 61
- ایستگاه 28 62
- ایستگاه 29 64
- ایستگاه 30 65
- ایستگاه 32 69
- ایستگاه 33 70
- ایستگاه 34 72
- ایستگاه 35 74
- ایستگاه 36 75
- ایستگاه 37 76
- ایستگاه 38 77
- ایستگاه 39 79
- ایستگاه 40 83
- ایستگاه 41 87
- ایستگاه 42 88
- ایستگاه 43 90
- ایستگاه 44 91
- ایستگاه 45 92
- ایستگاه 46 95
- ایستگاه 47 97
- ایستگاه 48 98
- ایستگاه 49 99
- ایستگاه 50 103
- ایستگاه 51 104
- ایستگاه 52 105
- ایستگاه 54 106
- ایستگاه 53 106
- ایستگاه 55 107
- ایستگاه 56 109
- ایستگاه 57 110
- ایستگاه 58 111
- ایستگاه 59 112
- ایستگاه 60 113
- ایستگاه 61 116
- ایستگاه 62 118
- ایستگاه 63 118
- ایستگاه 64 119
- ایستگاه 65 121
- ایستگاه 66 124
- ایستگاه 67 124
- ایستگاه 68 125
- ایستگاه 70 126
- ایستگاه 69 126
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
من کجا هستم؟ کجای تاریخ ایستاده ام؟ چه نگاهی به آینده دارم؟ انسان را چگونه می شناسم؟ به تاریخ چگونه می نگرم؟ از سرانجام بشر چه می دانم؟
این ها سؤل های من است، من باید با حقیقت بزرگی آشنا شوم. تاریخ، امتداد دو جریان تاریکی و روشنایی بوده است، من باید راه روشنایی را بیابم و از آن پیروی کنم، آینده بشر هم به روشنایی می رسد، این چیزی است که دعای «نُدبه» به من می آموزد.
دعای ندبه، سرگذشت انسان در گذر زمان را برای من روایت می کند، دعای ندبه، سوگ نامه ناسپاسی انسان در برابر بزرگ ترین نعمت خداست. خدا پیامبران و امامان را فرستاد تا انسان ها را به سوی رستگاری رهنمون شوند، امّا جاهلان چه ظلم ها بر آنان روا داشتند تا آنجا که مهدی علیه السلام که آخرین حجّت خدا بود از دیده ها