سلمان فارسی صفحه 83

این واقعیت مورد انتظار چیزی است که علت مصائب و بلایایی که علی - علیه السلام - و اهل بیت و شیعه او در طول تاریخ دیدند از جمله واقعه فراموش نشدنی کربلا را تفسیر می کند و روشن می سازد و انگیزه های جنگهای بی امان علیه اسلام و قرآن و هر آنچه که شرف ، دین ، کمال و فضیلت بوده است را برای ما معلوم و آشکار می نماید . چرا که علی - علیه السلام - و اهل بیت و شیعیان او متعهد به تعالیم اسلام و نمودار خط قرآن و ایمان بودند و به فضایل اخلاقی و سجایای کریمه انسانی آراسته و به هدایت عقل و فطرت راه یافته بودند .

عظمت عمر بن خطاب در میان عرب

راجع به آثار سیاست تبعیض نژادی برای نخستین رهبر و بنیانگذار آن عمر بن خطاب باید گفت طبیعی بود که پس از آن که فتوحات و کشورگشایی ها میسر شد ، دنیا به مردم رو کرد و غرور انسان عرب ارضاء گردید و به خواستها و آرمانهایی چون مال و ثروت دست یافتند و از جانب دیگر ، تبلیغات به سود یک

گروه معین و علیه هر کس و هر چیز دیگر به کار گرفته شد ، طبیعی بود که در میان مردم عده ای مشهور و پرآوازه شوند و عده ای دیگر فراموش گردیده گمنام شوند . علی - علیه السلام - در ضمن سخنانی به این امر اشاره فرموده است :

(( . . . آنگاه خداوند فتوحات را میسر فرمود و عرب بعد از بی چیزی و سختی به مال و مکنت رسید . . . آنگاه آن فتوحات به آراء زمامداران و حسن تدبیر امیران نسبت داده شد . پس نزد مردم گروهی شهرت و آوازه یافتند و گروهی گمنام گشتند . . . )) . (299)

آری طبیعی بود که آن امتیاز دادن و برتر دانستن عرب جوی آکنده از دوستی ، تعظیم و احترام نسبت به کسی که عامل و سبب دست یابی آنها قانون و فرمان مطاع درآید و سنت و روش او سنت جاریه گردد .

ما در کتاب ((حیاه السیاسیه للامام الحسن - علیه السلام - ص 86-90 پاره ای مطالب سودمند در این زمینه را آوردیم در این جا نیز برای روشن شدن این که سخن خلیفه دوم در میان مردم به صورت قانون مطاع درآمده بوده نصوص و شواهدی دیگر را می آوریم :

همین بس که بگوییم عظمت عمر بن خطاب بدان جا رسیده بود که علی - علیه السلام - نتوانست لشگریان خود را از خواندن ((نماز تزویج ))(که عمر آن را بدعت گذاشته بود) باز دارد! آن حضرت - علیه السلام - فرموده است :

(( . . . برخی از لشگریان من که

همراه من می جنگیدند فریاد برآوردند که : ای اهل اسلام ! سنت عمر دگرگون گشته (علی ))ما را از نماز نافله در ماه رمضان نهی می کند . و من ترسیدم در گوشه ای از اردوگاه من شورش بر پا کنند)) . (300)