آداب سفر و زیارت عتبات عالیات صفحه 203

سابقه اعمال خود را به یاد آورند چه بسا از راه رفتن بازمانند و از خجلت و شرمساری عقب نشینی کنند!

اگر چنین حالتی بر زائر عارض شد تا حدودی توانسته است به اهداف زیارت دست یابد از این رو مرحوم شهید اول در این باره می‌گوید:

«... وَ ثانیها: الْوُقُوفُ عَلی بابِهِ وَ الدُّعاءُ وَ الاستِئذانُ بِالْمَأْثُور، فَإنْ وَجَدَ خُشُوعَاً وَ رِقَّةً دَخَلَ وَ إلّا فَالأَفضَل لَهُ تَحَرّی زَمانَ الرِقَّةِ لأَنَّ الْغَرَضَ الأَهَمّ حُضُور القَلبِ لِیَلقَی الرَّحْمَة النّازَلَةِ مِنَ الرَّبّ». «(1)»

«... دوم: ایستادن بر در آن حرم شریف، و دعا و اذن دخول بخواند؛ آن گونه که در روایات وارد شده، پس اگر در خود رقّت و خشوعی یافت، داخل شود و گرنه افضل آن است که درصدد تحصیل زمانی برآید که در قلب او رقّت و خشوعی حاصل گردد (و در آن حال به زیارت بیاید) زیرا هدف مهم‌تر، حضور قلب برای دستیابی به رحمتی است که از

1- - الدروس الشرعیه، ج 2، ص 23