آمنه
آمنه، دختر وهب بن عبدمناف، همسر عبداللّه بن عبدالمطلب و مادر گرامي پيامبر بزرگوار اسلام (ص) است.وي به پاكي و عفت شهره بود.عبدالمطلب، وي را به عقد فرزندش، عبداللّه، درآورد و ثمره ازدواج آن دو، نوري بود كه در هفدهم ماه ربيع الاول، روز جمعه و پس از طلوع فجر، پا به جهان هستي گذاشت.در هنگام ولادت فرزند آمنه، ايوان كسري شكافت و چند كنگره آن فروريخت، آتش آتشكده فارس خاموش شد، درياچه ساوه خشك گرديد، بت هاي بتخانه مكه سرنگون شد، نوري از وجود آن حضرت به سوي آسمان بلند شد كه شعاع آن فرسنگ ها راه را روشن كرد و انوشيروان وموبدان خواب وحشتناكي ديدند.آمنه مي گويد: چون فرزندم به دنيا آمد، نور خيره كننده اي آشكارشد كه شرق و غرب را روشن كرد و من در آن روشنايي قصرهاي شام و بصري راديدم.همه اين عظمت، نشان از لياقت و شرافت و بزرگواري آمنه دارد.مادري كه خدا او را براي به دنيا آوردن الگوي خلقت برگزيده بود.وي در هنگام بارداري، نوري در خود مشاهده كرد كه گوياي آينده اي روشن براي محمدبن عبداللّه ر بود.پيامبر، پنج ساله بود كه به همراه مادر راهي يثرب شد تا آرامگاه پدرش را كه قبل از تولد او جان به جان آفرين تسليم كرده بود زيارت كند.آمنه كه براي اولين بار به آرزويش رسيده بود، فرصت را غنيمت شمرد و يكماه در يثرب ماند تا در كنار قبر همسرش، عبداللّه عقده دل بگشايد وفرزندش نيز، به ياد پدر، ديدگان با اشك آشنا سازد.هنوز غم زيارت قبر پدر، بر روح پيامبر (ص) حكمفرما بود كه در هنگامه مراجعت به مكه، آمنه نيز در ميان راه، در محلي به نام ابواء به سوي معبود شتافت و غمي بر غم هاي رسول خدا (ص) افزوده شد.
ام حبيبه
ام حبيبه يا رمله، دختر ابوسفيان و از زنان نمونه اي است كه به همراه همسرش عبيداللّه بن جحش (پسر عمه پيامبر (ص)) به حبشه مهاجرت كرد.عبيداللّه در حبشه، تحت تاثير تبليغات مسيحيت قرارگفت و ازآيين اسلام خارج شد، ولي ام حبيبه، تسليم فكرغلط شوهرش نشد و با وي به مبارزه پرداخت.عبيداللّه بن جحش، غرق در گمراهي،آن قدر مشروب خورد كه از پاي درآمد.پس ازمرگ عبيداللّه، ام حبيبه در خواب ديد كه كسي به او ام المومنين خطاب مي كند و تعبيركرد كه پيامبر اكرم (ص) با وي ازدواج خواهند كرد.
ام سلمه
ام سلمه از زنان بزرگوار و عالي مقام صدر اسلام بود كه پس از شهادت شوهرش، ابوسلمه، همسر رسول گرامي اسلام (ص) شد.وي، همواره ياري مهربان براي پيامبر (ص) بود و پس از نبي اكرم (ص) نيز هميشه به خاندان نبوت، تعلق خاطر داشت و از حريم آنان دفاع مي كرد.ام سلمه همراه با ابوسلمه، با كاروان جعفر طيار (ع) به حبشه مهاجرت كرد و در آن جا خداوند فرزندي به نام عمر به آنان عطا كرد.عمربن ابي سلمه از فرزندان نيك ام سلمه بود كه مادرش در جنگ جمل او را به ياري حضرت علي (ع) فراخواند و طي نامه اي كه همراه او براي اميرالمومنين (ع) فرستاد، نوشت: اگر جهاد بر زنان واجب بود، من در جهاد شركت مي كردم، اما جهاد را خداوند بر ما واجب نكرده است.از اين رو پسرم را كه چون جانم عزيز مي دارم، فرستادم تا در خدمت شما باشد و با دشمنان خداوند جهاد كند!.
حسن بن حسن بن علي
حسن بن حسن بن علي بن ابي طالب (عليهم السلام) معروف به حسن مثني شخصيتي عظيم الشأن و دانشمند و پرهيزگار بوده و تولي صدقات و اوقاف اميرالمؤمنين (عليهم السلام) را بعهده داشته. گويند وي در واقعه كربلا كه آنروز كودكي خردسال بوده حضور داشته و در ميان اسيران بوده وبنقلي به شفاعت اسماء بن خارجه بجهت جراحاتي كه به تن داشته از قتل نجات يافته. وي در عهد عبد الملك مروان با حكومت بني مروان در مبارزه بود تا اينكه والي مدينه وي را بزندان افكند.نقل است كه وليد بن عبد الملك به والي خود در مدينه صالح بن عبدالله مري نوشت كه حسن بن حسن را (كه آنروز در زندان او بود) در مسجد پيغمبر (صلي الله عليه وآله) پانصد تازيانه بزن. صالح وي را بمسجد برد و مردم گرد آمده وي به منبر شد و بخواندن نامه خليفه پرداخت كه پس از آن بضرب تازيانه دستور دهد، در اين بين امام سجاد (عليه السلام) وارد مسجد شد، مردمان او را راه دادند تا به كنار حسن آمد و به وي فرمود: اي پسر عم! خدا را به (دعاي كرب) بخوان تا ترا نجات دهد. اين بگفت و از مسجد بيرون شد. حسن بخواندن آن دعا مشغول شد و چون صالح، نامه خليفه را بپايان رسانيد و از منبر بزير آمد گفت: من چهره حسن را چهره مظلوم مي بينم امرش را به تاخير افكنيد تا درباره اش از خليفه كسب تكليف مجدد كنيم. آنگاه به خليفه نامه نوشت و خليفه بلافاصله دستور آزادي او را صادر نمود.و سرانجام وي در سن سي و پنج سالگي به سمّ وليد بن عبد الملك از دنيا رفت و همسرش فاطمه بنت الحسين خيمه اي بر قبرش بپا ساخت و تا يكسال بر او نوحه سرائي نمود و خود نيز در پايان سال از رنج و اندوه درگذشت. (بحار: 46 / 114)